Η πραγματική ζωή αρχίζει, εκεί που σταματάει η βολεμένη καθημερινότητα....!!!!!

Ρουτίνα (ουσιαστικό / θηλυκό) :η μονότονη και άχαρη απασχόληση, η επανάληψη κατά τον ίδιο πάντα τρόπο.

Και αυτή ακριβώς η επανάληψη, αυτές ακριβώς οι στερεότυπες, δίχως πνευματική συνείδηση, πράξεις μας, κινήσεις μας, ζωές μας – δυστυχώς – είναι αυτές που καταφέρνουν και ρουφάνε τα χρώματα, τις γεύσεις και τις μυρωδιές απ' την ζωή μας.

Και είναι ουσιαστικό, ουσιαστικό πρόβλημα της ζωή μας, και πλήττει τις σχέσεις θηλυκών και αρσενικών.

Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα τρέχουν, εμείς τρέχουμε προσπαθώντας να προλάβουμε. Προσπαθώντας να πετύχουμε. Ζούμε σε μια εποχή που η καθημερινότητα μας, έχει γίνει δύσκολη, ένας συνεχές αγώνας επιβίωσης. Ολόκληρες οι μέρες μας είναι μια συνεχής προσπάθεια.

Και έρχεται η στιγμή που επιστρέφουμε στο σπίτι μας, στον ολόδικο μας χώρο, και εκεί μας περιμένει ο ολόδικος μας άνθρωπος, ο οποίος έχει δώσει με την σειρά του και αυτός την δική του ολοήμερη προσπάθεια.

Μοιραζόμαστε με αυτόν τον άνθρωπο την καθημερινότητα μας, την ζωή μας. Αυτήν που επιλέξαμε ως κοινή. Το μοίρασμα, αυτό, της καθημερινότητας είναι άρρηκτα δεμένο με την έννοια της οικειότητας.

Η οικειότητα είναι η αίσθηση του γνώριμου, του οικείου, είναι αυτή η αίσθηση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους με κοινή πορεία, αμοιβαία συναισθήματα. Δημιουργείται μέσα στο πέρασμα του χρόνου, μέσα από το μοίρασμα στιγμών και εμπειριών. Είναι αυτή που μας δένει με τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας και είναι αυτή που φτιάχνει τα “δικά μας” καθημερινά “μυστικά” και “κώδικες”.

Τι γίνεται όμως όταν αυτή η τόσο αναγκαία για την επιβίωση της σχέσης, οικειότητα, μετατρέπεται, μεταφορφώνεται σε ρουτίνα; Ή μάλλον, τι γίνεται όταν ΕΜΕΙΣ της επιτρέπουμε να μετατραπεί σε ρουτίνα;

Ο άνθρωπος ενστικτωδώς αναζητά, επιδιώκει την ασφάλεια, τη σιγουριά. Έχει την ανάγκη από την φύση του να ανήκει κάπου, να μοιράζεται την ζωή του με κάποιον. Είναι ον που αποζητά την συντροφικότητα περισσότερο από την μοναξιά. Και το αντίθετο της μοναξιάς δεν είναι η συντροφικότητα, αλλά η οικειότητα.

Δυστυχώς όμως, πάντα κάνει το λάθος να την συγχέει με το βόλεμα, να την οδηγεί σε μια βαρετή, ανιαρή ρουτίνα. Η δίχως συνείδηση σιγουριά, συχνά μετατρέπεται σε αδράνεια και μοιραία σε αδιαφορία και αποξένωση. Αφηνόμαστε, με δικαιολογία την οικειότητα, και παύουμε να προσπαθούμε για την υγιή διατήρηση της. Και τελικά μόνο οι ανασφαλείς έχουν ανάγκη από μια τέτοια ασφάλεια και σιγουριά.

Μια σχέση για να διατηρήσει την λειτουργικότητα της, για να συνεχίσει να μας καλύπτει και να μας ενθουσιάζει, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως δεδομένη κατάσταση. Ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας δεν έχει κάποιο αιώνιο συμβόλαιο που τον υποχρεώνει να μείνει μαζί μας, ακόμα και αν εμείς δεν τον καλύπτουμε. Οι σχέσεις για να συνεχίσουν να “ζούνε” και όχι απλά να επιβιώνουν χρειάζονται συνεχές επαναπροσδιορισμό.

Και όσο τρομακτικό και κουραστικό μοιάζει αυτό, αν το καλοσκεφτούμε, σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής μας το κάνουμε αδιαμαρτύρητα. Στη δουλειά μας, καθημερινά, οφείλουμε να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας, να είμαστε παραγωγικοί, για να συνεχίσουμε να έχουμε τη δουλειά αυτή. 

Γιατί λοιπόν στις σχέσεις μας τείνουμε να γινόμαστε οκνηροί και “βολεμένοι”; Και σαφώς και δεν πρέπει να δούμε την σχέση ως υποχρέωση, όπως την δουλειά μας, αλλά της αξίζει να “δουλέψουμε” για την ύπαρξη της.

Και όπως στη δουλειά μας, όταν νιώθουμε πως έχουμε κουραστεί, παίρνουμε άδεια, για να ξεκουραστούμε και να κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας, το ίδιο θα έπρεπε να γίνεται και στις σχέσεις. Η σχέση έχει την ανάγκη ανανέωσης. Έχει την ανάγκη να δοκιμάζει καινούργια πράγματα, για να μην χάνεται το μυστήριο, για να αναταράσσονται τα λιμνάζοντα νερά.

Όλοι μας έχουμε κάπου – κάπου την ανάγκη για μια βουτιά στην “ελευθερία” και στο καινούργιο, μετά από την οποία, η “ρουτίνα” θα μας φανεί υπέροχη. Μέσα σε μια σχέση δεν πρέπει να νιώθουμε σκλάβοι, με μια αίσθηση ανικανοποίητου. Πρέπει πρώτα να νιώθουμε γεμάτοι και ικανοποιημένοι, συνειδητοποιημένοι, εμείς οι ίδιοι με τον εαυτό μας. Διαφορετικά δεν θα μπορέσουμε να νιώσουμε έτσι με κανέναν άλλο.

Και επειδή οι αληθινές αγάπες, οι υγιείς σχέσεις, δεν είναι αυτές που επιβιώνουν και δεν οδηγούνται σε χωρισμό, αλλά αυτές που αντέχουν στη μακροχρόνια οικειότητα, και επειδή η οικειότητα είναι τόσο όμορφη, όσο το μοίρασμα και συντροφικότητα, χρειάζεται κοινή φροντίδα, δημιουργικότητα, εκπλήξεις. Και από τις δύο πλευρές. Στο χέρι μας είναι να μην βουλιάξουμε σε ρουτίνα, που θα μας κάνει να νιώθουμε συμβιβασμένοι και δυστυχείς. Δεν πρέπει ούτε μια μέρα, ούτε μια στιγμή να αφεθούμε και να αντιμετωπίσουμε τον άνθρωπο δίπλα μας ως δεδομένο. Αυτή θα είναι η αρχή της ρουτίνας μας…

” Κύλησαν γρήγορα σε μια οικειότητα, απ' την οποία ποτέ δεν ανέκαμψαν… “

(“They slipped briskly into an intimacy from which they never recovered.”)

-F. Scott Fitzgerald, This Side of Paradise
…ας προσπαθήσουμε να κάνουμε την οικειότητα, ένα αίσθημα απ'το οποίο δεν θα χρειάζεται να ανακάμψουμε, ούτε και θα θέλουμε.




http://www.thinkfree.gr

http://www.psixologikosfaros.gr

Οι επιλογές μας και το πεπρωμένο......!!!!!!!!

Πόσο ασκούμε έλεγχο πάνω στη ζωή μας και πόσα οφείλονται σε ότι αποκαλούμε τύχη ή μοίρα; Στην καθημερινότητα, οι άνθρωποι δίνουν μεγάλη έμφαση στο συνειδητό κομμάτι του μυαλού, θεωρώντας ότι επιλέγουμε και αποφασίζουμε κυρίως με αυτό.

Ότι η συμπεριφορά μας εξαρτάται από τα γεγονότα, και όχι από τον εαυτό μας. Αυτό όμως δεν αρκεί για να εξηγήσει γιατί κάποιες φορές επιλέγουμε ή μένουμε σε δυσάρεστες καταστάσεις, σε σχέσεις με ανθρώπους που μας φέρονται άσχημα, επιφανειακά ή απλά δεν μας γεμίζουν. Απλά επειδή μπορεί να μας λένε αυτό που συναισθηματικά θέλουμε να ακούσουμε ή ζητάμε.

Κάποιες φορές ευθύνεται το ότι από μικρή ηλικία άνθρωποι έχουν σχηματίσει χαμηλή εικόνα για τον εαυτό τους και μπορεί να έλκονται από έναν ανάλογο σύντροφο, ο οποίος «ταιριάζει» στην χαμηλή τους αυτοεικόνα; Είναι πιο εύκολο να θεωρήσουμε κάτι ως αναπόφευκτο, παρά να ανακαλύψουμε γιατί το ζητάμε και να αλλάξουμε. Συμπεριφερόμαστε συναισθηματικά μέσα από την ασυνείδητη μνήμη μας, σύμφωνα με το τί μάθαμε ως «σωστό» πρότυπο και το τι μας «λείπει».

Αυτό που δε θέλει κανείς να ξέρει για τον εαυτό του καταλήγει να επέρχεται σαν πεπρωμένο έλεγε ο Karl Jung αναφερόμενος σε ένα τρίτο ενδεχόμενο, οι επιλογές μας να οφείλονται σε μία ασυνείδητη εικόνα του εαυτού μας η οποία «επιλέγει» το πώς θα συμπεριφερθούμε. Η λογική μας πλευρά, δίνει απλά επιφανειακές ερμηνείες της συμπεριφοράς μας, αποκαλώντας ίσως κάποιες επιλογές μας, για παράδειγμα τον φόβο ή την αδράνεια, ως μοίρα.

Η μνήμη μας μοιάζει με ένα δίσκο βινυλίου που παίζει σε ένα γραμμόφωνο. Ο δίσκος αυτός έχει όμως λογιών λογιών αυλάκια. Και η βελόνα του γραμμοφώνου, (το συνειδητό μας), δεν μπορεί από μόνη της να τα διαβάσει όλα. Ένα όμορφο άρωμα μπορεί να μας θυμίσει κάποιον που το φόραγε, παρότι δεν έχουμε συνείδηση αυτής της ανάμνησης, μέχρι να ξανασυναντήσουμε αυτό το άρωμα.

Κι αν νιώθουμε έντονα συναισθήματα την ώρα που ζούμε κάτι, το αυλάκι που δημιουργείται στον δίσκο του βινυλίου, χαράσσεται πιο βαθιά. Κάπως έτσι γράφονται στον δίσκο και οι πιο απλές επιδράσεις του περιβάλλοντος μας από παιδική ηλικία. 

Και από την ασυνείδητη μας μνήμη επηρεάζουν και "μπολιάζονται" με το συνειδητό μας. Μπορεί να θέλουμε κάτι, και να μην ξέρουμε γιατί το ζητάμε. Μπορεί να αδρανούμε απέναντι σε μία δυσάρεστη κατάσταση και να μην ξέρουμε γιατί δεν την αλλάζουμε. Ή να νομίζουμε ότι δεν έχουμε την δύναμη να την αλλάξουμε. Μπορεί στο σήμερα κάτι φαινομενικά απλό να μας αγγίζει ιδιαίτερα, ακόμη και να μας δημιουργεί άγχος, και να ξυπνά συναισθήματα μιας πολύ παλιάς εγγραφής, όμως το εξωτερικό αυτό γεγονός να είναι μόνο η αφορμή..

Αυτή είναι η μαγεία του ανθρώπινου μυαλού, μας ξεγελά νομίζοντας ότι ζούμε και αντιδρούμε, πάντοτε συνειδητά, μόνο με βάση το εδώ και τώρα. Αξίες, πεποιθήσεις, αρνητικές σκέψεις για τον εαυτό μας, μπορεί να είναι προϊόν μιας όχι τόσο σωστής εγγραφής στο αυλάκι του δίσκου που παρεμβάλλει στην μουσική της ζωής μας ,του τώρα, το χθες, χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε. 

Η ψυχολογία "διαβάζει" και τα αυλάκια που η βελόνα του δικού μας γραμμοφώνου δεν μπορεί να αγγίξει. Και ανασύρει την μουσική της ζωής μας για να την επεξεργαστούμε πιο σωστά. Κάτι για παράδειγμα που μας μάθανε μικροί και το δεχτήκαμε ως απόλυτα σωστό για τον εαυτό μας κι ας μην ήταν. Αλλάζοντας τις σκέψεις και τα συναισθήματα με μια πιο αντικειμενική ματιά στο σήμερα, μπορούμε και αλλάζουμε το παρελθόν μας.

Γιατί η μνήμη μας παίζει συνεχώς την μουσική της και η σκέψη μας «ζητάει» συνεχώς την γνώμη της, προσπαθώντας να κατανοήσει ακόμα και ότι καινούριο συναντάμε, άνθρωπο ή κατάσταση. Γι αυτό λέμε ότι βλέπουμε τον κόσμο όπως μας έμαθαν να τον βλέπουμε. Όμως η πιο ωραία μουσική ακούγεται όταν διαβάσουμε και τις κρυφές νότες του μυαλού μας. Τότε απολαμβάνουμε το τώρα στην πραγματική του διάσταση.





Νικόλαος Γ. Βακόνδιος
Ψυχολόγος, πτυχιούχος Α.Π.Θ
http://www.psixologikosfaros.gr

Τα σημάδια που αποδεικνύουν πως δεν ζεις τη ζωή των ονείρων σου.....!!!!!!!!!!

               
Η ζωή είναι μικρή και όλοι ψάχνουμε να βρούμε την ευτυχία! Αν διαβάζεις αυτό το άρθρο και δε νοιώθεις ευτυχισμένη, τότε ίσως να ανήκεις σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων που σαμποτάρουν τους εαυτούς τους.

Ποιοι είναι οι λόγοι που δε σε κάνουν να εκτιμήσεις τη ζωή σου; Πώς μπορείς να καταφέρεις να ζεις τη ζωή των ονείρων σου;

# Δεν έχεις βάλει τους σωστούς στόχους σχετικά με το πού θες να βρίσκεσαι
Πολύς κόσμος λέει πως δεν του αρέσει η ζωή του αλλά σχεδόν κανείς δε μιλάει για το πώς θα ήθελε να είναι η ζωή του. Αντί να κλαίγεσαι για τη δουλειά σου που τόσο μισείς, βάλε στόχο για το πώς θα ήθελες να είναι η δουλειά σου σε 12 μήνες από σήμερα. 

Αντί να λες 'κολυμπάω στα χρέη', πες 'θα βρω τον τρόπο να πληρώσω 1000 ευρώ από το χρέος μου τις επόμενες 90 μέρες'. Στη συνέχεια κάτσε και σκέψου όλους τους πιθανούς τρόπους που θα σε βοηθούσαν να πετύχεις το στόχο σου. Αν θεωρείς τον εαυτό σου παχουλό, κάτσε και σκέψου τρόπους για να αδυνατήσεις. Μην επαναπαύεσαι! Βρες λύσεις στα προβλήματά σου σήμερα!

# Αν έχεις στόχους, τότε δεν συγκεντρώνεσαι όσο πρέπει σε αυτούς
Ίσως έχεις ακούσει το ρητό '' Ένας στόχος χωρίς σχέδιο, δεν είναι στόχος αλλά απλά μία ευχή''. Το να βάζεις στόχους είναι το πρώτο βήμα. Το να βρίσκεις τρόπους να τους πετύχεις είναι το επόμενο βήμα που πρέπει οπωσδήποτε να ακολουθήσεις. Αν έχεις βάλει στόχο να κάνεις τη δουλειά των ονείρων σου τους επόμενους 12 μήνες, τότε στη 2η φάση σκέψου τρόπους για να το πετύχεις. 

Φτιάξε ένα ωραίο βιογραφικό ανάλογα με τη δουλειά που θες να απευθυνθείς, σημείωσε πόσα βιογραφικά πρέπει να στέλνεις κάθε μέρα, κάνε καινούριες επαφές ή βρες άτομα που ήδη ξέρεις και έχουν σχέση με το αντικείμενο που σε ενδιαφέρει.

# Σε περικυκλώνουν οι λάθος άνθρωποι
Αν γύρω σου υπάρχουν αρνητικοί άνθρωποι, που δεν πιστεύουν στα όνειρά σου ή που συμπεριφέρονται πάντα ως θύματα, τότε αυτοί θα επηρεάσουν και σένα. Είναι δύσκολο να είσαι θετικός όταν όλοι γύρω σου είναι αρνητικοί. Βρες αισιόδοξους ανθρώπους με υψηλούς στόχους και ιδανικά και προσπάθησε να τους φέρεις στη ζωή σου.

# Έχεις την κακιά συνήθεια να σαμποτάρεις κάθε καλό που γίνεται στη ζωή σου
Συνήθως αν δεν έχεις συνηθίσει να σου έρχονται θετικά πράγματα στη ζωή σου, τότε όταν αρχίσει να συμβαίνει εσύ το σαμποτάρεις γιατί δεν έχεις μάθει να αντιμετωπίζεις τέτοιες καταστάσεις. Αν δεις τη ζωή σου να αλλάζει προς το καλύτερο, και εσύ ξαφνικά αρχίζεις να αμύνεσαι ή ακόμα και να αρρωσταίνεις, τότε πρέπει να καταλάβεις πως κάτι δεν πάει καλά. Πειθάρχησε στον εαυτό σου και καν’ τον να δέχεται με χαρά και ενθουσιασμό όλες τις αλλαγές της ζωής.

# Περιμένεις πάντα να δημιουργηθούν οι τέλειες συνθήκες
Πολλοί άνθρωποι λένε πως θα είναι ευτυχισμένοι όταν κάτι καλό συμβεί στη ζωή τους. Για παράδειγμα λένε πως θα βγούνε ραντεβού όταν χάσουν κιλά ή θα ηρεμήσουν όταν πάρουν προαγωγή ή θα είναι ευτυχισμένοι όταν ξαναβρούνε την υγεία τους. Αντί να περιμένεις να συμβούν πράγματα για να ευτυχίσεις, προσπάθησε να είσαι χαρούμενος τώρα. Η ευγνωμοσύνη είναι μεγάλο όπλο στη ζωή!

#Είσαι τεμπέλα
Είναι πιο εύκολο για σένα να πεις ''η ζωή μου είναι χάλια'' και πολύ πιο δύσκολο να κάνεις κάτι για να την αλλάξεις. Με αυτό το σκεπτικό όμως κανένας άνθρωπος δεν πήγε παραπέρα. Μην αφήνεις τη ζωή σου στην τύχη της. Πάρ’την στα χέρια σου και εκμεταλλεύσου την κάθε στιγμή.

#Κάθεσαι και ψάχνεις τι δεν πάει καλά στη ζωή σου
Αν δύο άνθρωποι κοιτάζουν το ίδιο δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο, υπάρχει περίπτωση να σκεφτούν 2 τελείως διαφορετικά πράγματα. Ο ένας μπορεί αμέσως να παρατηρήσει μία μικρή τρύπα στο χαλί, ενώ ο άλλος μπορεί να νοιώσει ευγνωμοσύνη που έχει σκεπή πάνω από το κεφάλι του. Όσο ψάχνεις να βρεις τα λάθη της ζωής σου, να ξέρεις πως θα βρίσκεις συνεχώς λάθη. Οπότε μη ψάχνεις για τα λάθη, βρες τα καλά, και προχώρα στα καλύτερα!








faysbook.gr
http://www.psixologikosfaros.gr

Ανώτερος Εαυτός.....!!!!!!

Όλα τα κέντρα είναι αλληλένδετα και αλληλεπιδρώμενα. Το ότι εμείς επικεντρωνόμαστε σε κάποιο, είναι γιατί υπάρχει μια εργασία για το καθένα που έχει σηματοδοτήσει και την αφύπνισή μας, η οποία δεν μπορεί να συντελεστεί με μιας.

Σε έναν άνθρωπο, όλα σχεδόν τα κέντρα είναι μπλοκαρισμένα, γιατί κανένας μη αφυπνισμένος, δεν γνωρίζει για την ύπαρξή του, σχεδόν τίποτα, εκτός από αυτό «που νομίζει ότι είναι».

Έτσι ξεκινάμε να μάθουμε την πραγματική μας ταυτότητα και να αναπτύξουμε την σωστή σχέση με τον εαυτό μας, από τα κάτω κέντρα.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ποιος είναι ο εαυτός μας, όπως επίσης είναι σημαντικό να μάθουμε να αποταυτιζόμαστε από τα υλικά αποκτήματα.

Συνήθως οι μη αφυπνισμένοι άνθρωποι ταυτίζονται με τα περιουσιακά στοιχεία τους και είναι «αυτό που έχουν»…

Για να κρατήσουν, λοιπόν, «αυτό που έχουν», το παρεμβάλουν μεταξύ αυτού που αισθάνονται και αυτού που νομίζουν ότι είναι. Έτσι επέρχεται η συνειδησιακή σύγχυση για τον εαυτό μας, και φυσικά το μεγάλο μπλοκάρισμα στο σημαντικό κέντρο της ύπαρξης, που είναι η καρδιά.

Ο «εγωισμός» δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η έκφραση αυτής της σύγχυσης, η οποία ελέγχεται από τον νου μας και τις σκέψεις μας.

Ο νους και οι σκέψεις μας δεν προέρχονται από ένα τέλεια λειτουργικό 7ο κέντρο (κορώνα), αλλά από το ηλιακό μας πλέγμα, δηλαδή το 3ο κέντρο, που έχει τον ρόλο του διαχειριστή των συναισθημάτων.

Το 7ο κέντρο «ανοίγει» εύκολα, είτε με τον διαλογισμό, είτε με μυήσεις και συντονισμούς, είτε με πνευματική εργασία και φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με το «υψηλότερο» πεδίο του, χωρίς προηγουμένως να έχει ανακαλύψει το «χαμηλότερο» και την αξία του στην υπηρεσία του πνεύματος και της ψυχής του.

Έτσι, ενώ γνωρίζει για αυτό το «υψηλότερο» πεδίο του, που θα το ονομάσουμε Ανώτερο Εαυτό, δεν μπορεί να το εκφράσει στην φυσική πραγματικότητά του, γιατί υπάρχει η μη κατανόηση του ρόλου της προσωπικότητας και του χαρακτήρα αυτού του «χαμηλότερου» πεδίου του, που θα το ονομάσουμε «εγώ»…

Η συνειδησιακή σύγχυση διαχωρίζει τον Εαυτό σε τρία μέρη… Το «υψηλότερο», την ψυχή και το «χαμηλότερο. Στην προσπάθειά του ο άνθρωπος να διαχειριστεί αυτήν την τριπλή φύση του εαυτού του, αυτομαστιγώνεται… Και αυτό σημαίνει ότι κρίνει το «χαμηλότερο» μέρος του, εξιδανικεύοντας το «υψηλότερο». 

Η ψυχή είναι ένα πεδίο που δεν μπορεί να διερευνήσει, γιατί δεν κατανοεί ότι το ψυχικό του πεδίο περιέχει τα συναισθήματα. Αποφεύγοντας λοιπόν να τα βιώσει, απομονώνει αυτόματα το κέντρο της καρδιάς, με αποτέλεσμα να φοβάται, αυτό που θεωρεί «υψηλότερο» μέρος και την κριτική του για την ζωή του.

Αγγίζοντας με συνέπεια τα συναισθήματα μας, εργαζόμαστε «θεωρητικά» με τα κάτω κέντρα μας, δηλαδή με το «χαμηλότερο» πεδίο του εαυτού μας, αποσαφηνίζοντας τον ρόλο του στην αυτοέκφραση του Εαυτού. Η γνώση και η αποδοχή αυτού του μέρους μας, μας οδηγεί στην κατανόηση του ρόλου του και στην υπηρεσία της θειότητας του Εαυτού μας, μέσα από την αγάπη.

Έτσι ξεκινώντας από το 2ο κέντρο που ορίζει ουσιαστικά την σεξουαλική ζωτική μας ενέργεια, αποσαφηνίζουμε την δημιουργικότητα και τον πόθο για ζωή, για να κατανοήσουμε ότι «αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε» (2ο) δεν μπορεί να απομονωθεί σε ένα εγωιστικό πλαίσιο, αλλά συνεχώς διευρύνεται σε «αυτό που θέλουμε να είμαστε» (3ο).

Η εργασία μας με τον εαυτό μας, αγγίζει τα δύο κάτω κέντρα (2ο και 3ο), ώστε γνωρίζοντας αυτό που νομίζαμε ότι είμαστε, «ξεγυμνώνουμε» αυτό που θέλουμε να είμαστε, στο 4ο κέντρο μας! Θεϊκή αγάπη, ανιδιοτέλεια, ταπεινότητα, συγχώρεση, μεταλλάσσει αυτό που θέλουμε να είμαστε, σε ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ, μια και το θέλω εναρμονίζεται με το ΘΕΛΩ της θειότητας του Εαυτού μας.

ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ, και όχι το θέλημά μου, είναι η επιβεβαίωση του Εαυτού μας που αυτοπραγματώνεται πια από το 1 ο κέντρο, αυτό της ζωής μας με ουσία.

Η «αποκατάσταση» του δυναμικού μας σε πλήρη ανάπτυξη, ανοίγει το 5ο κέντρο και μπορεί να εκφραστεί ο θεϊκός Λόγος, μέσα από τον ΕΑΥΤΟ μας.

Από εκεί πια ξεκινά η υπηρεσία μας στο θεϊκό σχέδιο, προτάσσοντας τον Εαυτό μας σαν μετασχηματιστή των ενεργειών που προέρχονται από το ψυχικό πεδίο των ανθρώπων…

Ο Ανώτερος Εαυτός μας είναι ένα υπαρκτό πεδίο αγνής συνειδητότητας, που δρα καταλυτικά στην φυσική μας ζωή, εναρμονίζοντας την ανθρώπινη φύση με την θεϊκή.

Δεν είναι, αόριστα, κάποιος έξω από εμάς, είναι όμως ένα «απομονωμένο» μέρος της φυσικής μας ύπαρξης, μια και η ολότητά μας περιλαμβάνει και το πνευματικό μας πεδίο, που δυστυχώς οι άνθρωποι το αντιμετωπίζουν σαν κάτι εξωτερικό, θεωρώντας τον εαυτό τους «μικρό» για να αγγίξει τον θεό…

Ο θεός έρχεται σε ενσάρκωση, κι αυτό σηματοδοτεί την εμπειρία της φυσικής μας ζωής, που δεν καταλύει τα όρια της φυσικής μας έκφρασης, αλλά τα διευρύνει σε αιώνια ζωή… Η θειότητα της αγάπης δεν οριοθετείται με πράξεις και συμπεριφορές, αλλά εκδηλώνεται πηγαία από την αγνότητα της που αυτοπραγματώνει την ψυχή μας μέσα από την πνευματική φύση μας, που οι άνθρωποι ονομάζουν Ανώτερο Εαυτό.

Βάσω Νικολοπούλου

http://www.reikicenter.gr

Πώς να θέτω στόχους ;

Αν και εσύ δυσκολεύεσαι στην πραγματοποίηση και τον σωστό ορισμό των στόχων σου, δεν έχεις παρά να σκεφτείς την ώρα που θέτεις ένα στόχο τη λέξη "SMART"! 

Πολλοί από εμάς θέτουμε στόχους, κάνουμε σχέδια, φτιάχνουμε πλάνο. Όμως, κάτι συμβαίνει στην πορεία και κάπου χάνουμε τα βήματα μας και οι στόχοι μας μένουν μισοτελειωμένοι. 

Η συμπεριφορά μας αυτή μπορεί να πηγάζει από διαφορετικά πράγματα: άλλος φοβάται την επιτυχία, άλλος την αποτυχία, άλλος δυσκολεύεται στην αυτοπειθαρχία, άλλος είναι αναβλητικός, άλλος τελειομανής, άλλος παρορμητικός. 

Ενδέχεται μάλιστα, να έχουμε όλοι όλα τα παραπάνω: άλλες φορές να δυσκολευόμαστε στον αυτοέλεγχο, άλλες να φοβόμαστε μην αποτύχουμε και έτσι να μη δοκιμάζουμε καν, άλλες να μένουμε προσηλωμένοι στο να τελειοποιήσουμε ένα κομμάτι του στόχου, αμελώντας τα υπόλοιπα. 

Ότι κι αν συμβαίνει από τα προηγούμενα, έχουμε πάντα ένα κοινό εμπόδιο. Δεν ξέρουμε να θέτουμε με σωστό τρόπο στόχους. 

Έτσι, είτε αφήνουμε τα πράγματα τελευταία στιγμή, είτε βάζουμε μη εφικτούς στόχους, είτε συνδέουμε την πραγματοποίηση ενός στόχου με την προσωπική μας αξία σε τέτοιο βαθμό που τελικά αυτή η τάση μας, μας εγκλωβίζει. 

Με λίγα λόγια, ο τρόπος που βάζουμε στόχους ενδέχεται να ευθύνεται για την τελική μας "αποτυχία" να ακολουθήσουμε τους τελευταίους. 

Αν και εσύ δυσκολεύεσαι στην πραγματοποίηση και τον σωστό ορισμό των στόχων σου, δεν έχεις παρά να σκεφτείς την ώρα που θέτεις ένα στόχο τη λέξη "SMART". 

Αυτή θα γίνει το σύνθημα σου, ώστε να θυμάσαι πως ο στόχος, που κάθε φορά θέτεις, πρέπει να είναι: 

· Specific : συγκεκριμένος : 

Δώσε απαντήσεις στις ερωτήσεις : 

Τι; (θέλεις να πετύχεις), 

Ποιος; (θα συμμετέχει), 

Πότε; (θα ξεκινήσεις και θα τελειώσεις), 

Που; (το μέρος που θα πραγματοποιηθεί ο στόχος), 

Πώς; (θα δράσεις, αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες/απαιτήσεις). 

· Measurable : μετρήσιμος : 

Βρες συγκεκριμένα κριτήρια για τη μέτρηση της προόδου και την πραγματοποίηση του στόχου σου. Όρισε συμπεριφορές που θα σου δείχνουν ότι πετυχαίνεις. Πώς θα το καταλάβεις; 

(Για παράδειγμα, αν ο στόχος σου είναι να γίνεις πιο κοινωνικός, μια συμπεριφορά που θα σου αποδείκνυε ότι προχωράς προς τη σωστή κατεύθυνση θα ήταν να βγεις με 3 διαφορετικά άτομα). 

· Attainable : εφικτός : 

Χρειάζεται να θέτεις στόχους που εντάσσονται κάθε φορά στα πλαίσια των δυνατοτήτων σου: να μην σου είναι πολύ εύκολοι αλλά ούτε να σου φαίνονται "βουνό". Προσπάθησε να τηρήσεις το μέτρο ώστε να μην απογοητευτείς. 

Για να βρεις την καταλληλότητα του στόχου, ρώτησε το βαθύτερο σου εαυτό πως αισθάνεται. Η πίεση δεν είναι καλό σημάδι, όπως ούτε η χαλαρότητα και η αδιαφορία. 

· Realistic : ρεαλιστικός : 

Αφού βρεις το στόχο που εντάσσεται στα πλαίσια των δικών σου δυνατοτήτων, χρειάζεται να σκεφτείς αν οι εξωτερικές συνθήκες, η χρονική στιγμή, η καθημερινότητα και οι υπόλοιποι παράγοντες της ζωής σου, σου επιτρέπουν να κινηθείς προς την πραγματοποίηση του στόχου σου. Εδώ, χρειάζεται να σκεφτείς ένα σχέδιο δράσης- αντιμετώπισης των ενδεχόμενων δυσκολιών. 

· Timely : χρονικός : 

Ο χρονικός περιορισμός είναι απαραίτητος. Μας βοηθάει να "σπάμε" σε βήματα - σε κομμάτια τη διαδικασία υλοποίησης του στόχου, μένοντας σταθεροί στη "μεγαλύτερη εικόνα"- "στο τελικό αποτέλεσμα που θέλουμε να φτάσουμε". 

Ακολούθησε τα βήματα αυτά και αντιμετώπισε τα εμπόδια που σου παρουσιάζονται, πετυχαίνοντας τους στόχους σου.. 

Φλώρα Χατζημανώλη, 

Συμβουλευτική Ψυχολόγος, 

Ειδίκευση σε παιδιά και εφήβους 

http://www.psyhealth.gr

Πόσο καιρό χρειάζεται για να εδραιωθεί μια συνήθεια ;

Ο εγκέφαλός μας για να πάρει κάτι και να το κάνει μέρος της καθημερινότητάς του, χρειάζεται 21 συναπτές μέρες! 

Ο Αριστοτέλης έλεγε πως είμαστε αυτό που επαναλαμβάνουμε, πόσο όμως χρονικό διάστημα χρειάζεται για να εδραιωθεί μια πράξη μας σε συνήθεια; Έρευνες που έχουν γίνει, έχουν αποδείξει πως αρκούν 21 συναπτές μέρες για να πετύχουμε το στόχο μας. Κάποιοι άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν πως το χρονικό διάστημα ποικίλει ανάλογα με τη σοβαρότητα της συνήθειας. 

Για παράδειγμα, σε μια έρευνα που διεξάχθηκε στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου και πήραν μέρος 96 συμμετέχοντες, τα αποτελέσματα ήταν ενδιαφέροντα. Οι συμμετέχοντες έπρεπε να διαλέξουν μια συμπεριφορά που ήθελαν να μετατρέψουν σε συνήθεια και να την επαναλάβουν καθημερινά. Χρειάστηκε κατά μέσο όρο 66 μέρες για να γίνει αυτή η αλλαγή, φυσικά υπήρχες και πολλές διακυμάνσεις στο χρονικό όριο. 

Αν ένας συμμετέχοντας ήθελε να του γίνει συνήθεια ένα ποτήρι νερό μετά το πρωινό, χρειάστηκε 20 μέρες, ενώ για κάποιον που ήθελε να γυμνάζεται επί δέκα λεπτά μετά το πρωινό ξύπνημα, μέτρησε 84 μέρες κι ακόμη δεν τα είχε καταφέρει. 

Οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως αν θέλεις να τρως ένα φρούτο κάθε απόγευμα, σου αρκούν 21 μέρες, αν όμως θέλεις να αντικαταστήσεις το τσιγάρο με μια καραμέλα, αυτό μπορεί να διαρκέσει και έναν ολόκληρο χρόνο, για να σου γίνει βίωμα. 

Ας υποθέσουμε πώς να σκεφτόμαστε θετικά είναι εύκολο κι ας κάνουμε μια άσκηση θετικότητας που έχει διάρκεια μόνο 21 μέρες: 

Για να νιώθουμε θετικά και αισιόδοξα, να αρχίσουμε να νιώθουμε πετυχημένοι, να εργαζόμαστε καλύτερα και να αλλάξουμε τον αρνητικό τρόπο σκέψης σε θετικό. Ας κάνουμε μια άσκηση, θα μετρήσουμε μαζί 21 μέρες. 

1) Κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε θα γράφουμε σε ένα ημερολόγιο, 3 πράγματα που μας άρεσαν, μας συγκίνησαν μέσα στη μέρα. 

2) Θα κάνουμε 3 πράξεις καλοσύνης (ανοίγω την πόρτα, πάω καφέ στον συνεργάτη κτλ.) και 

3) θα κάνουμε 3 ειλικρινά θετικά σχόλια στους ανθρώπους γύρω μας. 

Ο εγκέφαλός μας για να πάρει κάτι και να το κάνει μέρος της καθημερινότητάς του, χρειάζεται 21 συναπτές μέρες. 

Νίνα Καραμολέγκου, 

Συμβουλευτική Ψυχολόγος

http://www.flowmagazine.gr

http://www.psyhealth.gr

Τι να ζητήσω από το Θεό......!!!!!!!!

Έκθεση μαθητή του Δημοτικού

Στη συνέχεια δημοσιεύουμε μια πραγματική έκθεση ενός μαθητή του Δημοτικού. Την έδωσε ή ίδια ή μητέρα του, ανώνυμα φυσικά, για να δείξει και στους άλλους γονείς πώς... απέχουν πολύ από τα παιδιά και πώς χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή ή σχέση μεταξύ τους. Το θέμα της έκθεσης ήταν: «Τι επιθυμώ πολύ και θα ζητούσα από τον Θεό να μου το δώσει». Η έκθεση του μαθητή είναι απλή, περιεκτική και κυρίως συγκλονιστική!

«Θεε μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση! 

Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένεια μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές η ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί. Όταν είμαι τηλεόραση, θα έχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος. Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί...

Θέλω τ’ αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιός θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νοιώθω ό,τι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε-πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»

Τη δασκάλα πού την διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει. Ο σύζυγος της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: «τι συμβαίνει;» Αυτή απάντησε: «Διάβασε αύτη την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου». Ο σύζυγος αφού τη διάβασε είπε: «Θεέ μου, το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!» Τότε η δασκάλα τον κοίταξε και είπε:

«Αυτή ή έκθεση είναι του γιου μας!..».

Περιοδικό "Η Δράσις μας"

Έτος ΜΘ'

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010 Τεύχος 482

http://www.impantokratoros.gr