Μεγαλώνουν οι άνθρωποι, και δεν αξίζει να χάνεις τις στιγμές τους - Συγχώρα με μπαμπά...!!!!

Μεγαλώνουν οι άνθρωποι μας.

Και παρέα μεγαλώνουμε και εμείς.

Περνάνε τα χρόνια και δεν καταλαβαίνουμε πως από παιδάκια που τρέχαμε να βρούμε ασφάλεια στην αγκαλιά των δικών μας, γίναμε μεγάλοι.

Και μετράμε τα πράγματα με λέξεις και αριθμούς.

Αυτή την στιγμή σου γράφω με πόνο ψυχής και δάκρυα που καίνε ασταμάτητα τα μάγουλα μου.

Γιατί κάθε μέρα ολοένα γκρεμίζεται ο κόσμος ο ιδανικός που πίστευα ότι ζούσα.

Οι άνθρωποι δεν είναι όσο καλοί πίστευα.

Το καλό δεν φέρνει πάντα καλό.

Πονάω γιατί μεγαλώνοντας μίκρυναν τα φτερά μου.

Αποδυναμώθηκαν.

Μέρα με την ημέρα νομίζω δεν με κρατάνε πια για να πετάω.

Μεγάλωσα και εγώ.

Παρέα με τους ανθρώπους μου.

Έφτασα στην ηλικία εκείνη που τρέμω στην ιδέα μην πάθουν κάτι κακό και εγώ δεν έχω καταφέρει να τους κάνω να νιώσουν όσο περήφανοι θα ήθελαν.

Μετράω κάθε μου στιγμή μαζί τους γιατί τρομάζω στην ιδέα στο πόσες ακόμα θα ζήσουμε παρέα.

Σήμερα σου ευχήθηκα μπαμπά χρόνια πολλά από το τηλέφωνο.

Ενώ θα μπορούσα να στο είχα πει από κοντά.

Ενώ θα μπορούσα να σε είχα αγκαλιάσει και εσύ να μου χτυπούσες αμήχανα την πλάτη.

Σε πήρα τηλεφωνο και έτρεμε η φωνή μου από τον λυγμό.

Και η δική σου από την κούραση.

Κουράστηκες.

Να είσαι για όλους και για όλα και κανένας να μην το εκτιμά.

Σε καταλαβαίνω.

Γιατί από εσένα πήρα αυτήν μου την καλοσύνη και ευγένεια ψυχής.

Και τρέμω στην ιδέα πως μεγαλώνοντας θα γίνω και εγώ σαν όλους τους άλλους.

Δεν θέλω να γίνω σαν όλους τους άλλους.

Δεν θέλω να μην εκτιμάω και να μην σέβομαι.

Να όμως που σήμερα ξέχασα τα γενέθλια σου.

Να όμως που σήμερα μοιραστήκαμε ακόμα μια στιγμή έντασης με νεύρα και φωνές.

Συγχώρα με.

Που δεν αντέχω να είμαι πια το παιδί που ήμουν.

Συγχώρα με.

Που έμαθα να λέω όχι και να κοιτάω λίγο παραπάνω εμένα και όχι τους άλλους.

Συγχώρα με.

Που έχω καταστρέψει την ζωή μου και δεν κατάλαβα πως πέρασαν τα χρόνια και ακόμα δεν με είδες όπως θα ήθελες να με δεις.

Έχω αγάπη μέσα μου.

Τόση αγάπη…

Και προσπαθώ να μην μετατραπώ σε ακόμα ένα ρομποτάκι της εποχής.

Που δεν νιώθει και μετράει τους ανθρώπους με αριθμούς.

Συγχώρα με μπαμπά.

Για τις φορές που ύψωσα την φωνή μου.

Για τις φορές που δεν άκουγα όσα έλεγες.

Για τις φορές που χανόμουν στον κόσμο μου ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει κάτι παρέα.

Συγχώρα με.

Χρόνια καλά και πολλά μπαμπά.

Θα είμαι εδώ από εδώ και πέρα.

Δεν θέλω να χάσω άλλον χρόνο.

Σε αγαπάω μπαμπά.

Δήμητρα Αποστολοπούλου - loveletters.gr

http://thesecretrealtruth.blogspot.com