Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Γιατί οι καλοί άνθρωποι υποφέρουν περισσότερο στη ζωή....!!!!!

Η ζωή τεστάρει τους ανθρώπους κάθε μέρα. Και για λόγους που δεν γνωρίζουμε, ο καθένας περνάει μια διαφορετική δοκιμασία. Κάποιοι παλεύουν με δύσκολους υπολογισμούς κι άλλοι αντιμετωπίζουν απλά μαθηματικά. Έτσι ή αλλιώς, όλοι πρέπει να ασχοληθούμε με αυτό που μας έτυχε.

Γιατί τελικά, όλα μας δίνονται στην τύχη. Γονίδια, τόπος, οικονομική κατάσταση – όλα είναι ζήτημα του που θα κάτσει η μπίλια. Ωστόσο, ό,τι κι αν φέρει η ζωή στο δρόμο σας, εσείς πρέπει να αποφασίσετε αν θα είστε θύμα ή αγωνιστής. Εσείς επιλέγετε αν η ζωή σας θα είναι γλυκιά ή πικρή. Και εκείνοι που επιλέγουν να είναι γλυκιά – οι αγωνιστές – είναι οι ισχυρότεροι.

Ο Ελβετός ψυχίατρος και συγγραφέας, Elisbeth Kübler-Ross, έχει δηλώσει πολύ σωστά: Οι πιο όμορφοι άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν γνωρίσει την ήττα, τον πόνο, τον αγώνα, την απώλεια και βρήκαν το δρόμο τους. Αυτά τα άτομα έχουν μια εκτίμηση, μια ευαισθησία και μια κατανόηση της ζωής που τους γεμίζει με συμπόνια, ευγένεια, και ένα βαθύ ενδιαφέρον αγάπης. Με άλλα λόγια, οι καλοί άνθρωποι δεν γεννήθηκαν καλοί – επέλεξαν να είναι.

Οι καλοί άνθρωποι φέρνουν φως στον κόσμο, επειδή προέρχονται από σκοτεινά παρελθόντα.
Στον κόσμο του σκότους στον οποίο γεννήθηκαν, χρησιμοποιούν τη θετικότητα ως ένα φανάρι για να δημιουργήσουν περισσότερο φως. Αντιμετωπίζουν συχνά κακοτυχίες. Ωθούνται σε επιζήμιες καταστάσεις, όπως τα ναρκωτικά ή η φτώχεια. 

Και έχουν μάθει όχι μόνο να πετυχαίνουν. Έχουν μάθει να ξεπερνούν. Πετάνε τα δεκανίκια και κάνουν το αδύνατο: Διδάσκουν τον εαυτό τους να τρέχει και να καλύπτει τη διαφορά με τους άλλους σε έναν κόσμο που δεν περιμένει κανέναν.

Οι καλοί άνθρωποι αγαπούν τα δύσκολα επειδή έχουν πληγωθεί περισσότερο.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι πιθανόν να σας περιποιηθούν καλύτερα αν έχουν πληγωθεί από έναν πρώην εραστή. Γιατί συμβαίνει αυτό; Τα άτομα που έχουν ραγισμένες καρδιές ξέρουν πως είναι να ξανακολλάνε τα κομμάτια τους.

Οι καλοί άνθρωποι έχουν μάθει με σκληρό τρόπο ότι τα μειονεκτήματα είναι ευκαιρίες για ανάπτυξη.
Συνήθως γεννιούνται απαισιόδοξοι. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, μαθαίνουν πώς να είναι θετικοί. Ίσως συνειδητοποιούν ότι κάθε μικρό πράγμα που φαίνεται να τους τραβάει κάτω στη ζωή γίνεται τελικά ένα σκαλοπάτι προς την επιτυχία.

Οι καλοί άνθρωποι δεν θέλουν να πληγωθούν οι άλλοι με τον τρόπο που πληγώθηκαν οι ίδιοι.
Μπορεί να έχουν δεχθεί πειράγματα για τις φακίδες τους, τα μεγάλα αυτιά ή την ακμή. Ίσως μια σωματική αναπηρία τους κάνει να αισθάνονται αόρατοι στους άλλους ανθρώπους. Ίσως η ίδια η αόρατη αναπηρία τους αποτρέπει από το να πάρουν τη φροντίδα που χρειάζονται. 

Και επειδή ξέρουν πως είναι να αισθάνεσαι βασανισμένος, δεν θα ήθελαν ποτέ να προκαλέσουν σε κάποιο άλλον αυτό το ίδιο είδος πόνου. Η καλοσύνη προκύπτει από εκείνους που έχουν γνωρίσει μόνο την σκληρότητα. Αντί να παρενοχλούν τους άλλους, οι καλοί άνθρωποι σπάνε την κυκλική φύση της αναισθησίας. 

Δίνουν φιλοφρονήσεις και λένε λόγια ενθάρρυνσης. Θέλουν οι άλλοι να αισθάνονται πραγματικά όμορφοι και με αυτοπεποίθηση αντί άσχημοι και κακοί.

Οι καλοί άνθρωποι επιλέγουν να είναι αγωνιστές που βοηθούν τους άλλους να επιβιώσουν.
Μπορούν να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε κατάσταση βρεθεί στον δρόμο τους. Ξέρουν ότι μπορούν να επιβιώσουν παντού, επειδή το έχουν ήδη κάνει. Γνωρίζοντας ότι μπορούν να υπομένουν, κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν τους άλλους να προχωρήσουν μπροστά. 

Στον αγώνα της ζωής, οι περισσότεροι δρομείς συνήθως κοιτάνε μόνο μπροστά και επικεντρώνονται στον εαυτό τους. Αλλά οι άνθρωποι που έχουν υποφέρει κοιτάνε εκείνους που μπορεί να βιώνουν παρόμοιες δυσκολίες. Φτιάχνουν το κέφι των φίλων, μοιράζουν μπουκάλια νερού και παρακινούν τους άλλους να τρέξουν μαζί τους. Γίνονται η χείρα βοηθείας που θα ήθελαν να είχαν για τον εαυτό τους.





Απόδοση Φανή Καρδάση
© Samantha Smith

Τρίτη 19 Απριλίου 2016

Όσο πιο πολύ κρατάς την μάσκα, τόσο πιο πολύ απομακρύνεσαι από εσένα....!!!!!!!

Μάσκες φοράμε όλο το χρόνο, όχι μόνο σήμερα.

Είναι προσωπεία πίσω από τα οποία όλοι μας κρυβόμαστε με τόση μαεστρία και τέχνη με αποτέλεσμα κανείς να μην γνωρίζει τον πραγματικό μας εαυτό.

Κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά σκεφτόμαστε. Τι πραγματικά νοιώθουμε. Τι πραγματικά θέλουμε. Ποιοι πραγματικά είμαστε.

Φοράμε μάσκες γιατί δεν θέλουμε κανείς να ξέρει τι πραγματικά κρύβεται πίσω από αυτές. Κι αυτοί που δεν το παραδέχονται είναι οι χειρότεροι υποκριτές.

Μπορεί να χαμογελάμε ,όμως, βαθιά μέσα μας να κλαίμε. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να προσέξει το δάκρυ πίσω από τη μάσκα.

Μπορεί να μιλάμε στον άλλον ευγενικά, όμως, στην πραγματικότητα να τον μισούμε και να τον βρίζουμε.

Μπορεί να φαινόμαστε καλοί και αρεστοί στους άλλους όμως στην πραγματικότητα να μην δίνουμε δεκάρα για κανέναν άλλον πέρα από τον αλαζόνα εαυτό μας.

Ίσως να συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους που να τους δείχνουμε τον καλό μας εαυτό, πως νοιαζόμαστε αληθινά για το πρόβλημα τους, όμως στην ουσία η μάσκα να αποσκοπεί σε κάποιον σκοπό. Ίσως να υποκρινόμαστε ένα ενδιαφέρον που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Γιατί πίσω από τη μάσκα μας κρύβεται το συμφέρον.

Ίσως να είμαστε γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι και όλοι να χαμογελάμε και να μιλάμε μεταξύ μας, όμως πίσω από τις μάσκες μας να κρύβεται η αποστροφή και η δυσαρέσκεια του ενός για τον άλλον.

Στην ουσία η αλήθεια είναι μία. Μάσκες φοράμε όλοι. Ακόμη κι αν κάποιοι από εμάς δεν το επιδιώκουμε και προσπαθούμε να το αποφύγουμε, η πραγματικότητα μας εξαναγκάζει να τις φορέσουμε.

Κι έτσι μάσκες φοράμε όλοι.

Μάσκες τεράτων, μάσκες πολιτικών, μάσκες ανθρώπων που όλοι κοροϊδεύουμε, μα κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να βγάλει την μάσκα που και ο ίδιος φοράει.

Προσωπεία ψεύτικα, προσωπεία σκληρά, προσωπεία ενδιαφέροντος, προσωπεία χαμογελαστά, τι κρύβεται άραγε πίσω από αυτά; Ποια αλήθεια και ποιο ψέμα κρύβουνε τα πρόσωπα αυτά;

Όλοι πίσω από τη μάσκα που φοράμε ξέρουμε να κρύβουμε καλά τον αληθινό μας εαυτό. Το έχουμε μάθει καλά αυτό το παιχνίδι. Το κρυφτό. Και συνεχίζουμε να το παίζουμε χωρίς τύψεις και ενοχές.

Όλοι μας ,τελικά, έχουμε ταλέντο στην ηθοποιία και ο καθένας από εμάς πίσω από το προσωπείο που φοράει ξέρει να παίζει καλά τον ρόλο του χωρίς να τον αντιλαμβάνεται κανείς. Γιατί άλλωστε του έχει δοθεί και το Oscar ηθοποιίας;

Όμως, είναι και κάποιες φορές που αυτή η υποκρισία μας έχει κουράσει και θέλουμε πλέον να ξεφορτωθούμε τη μάσκα και να αντικρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό, αυτόν που κι εμείς οι ίδιοι ξεχάσαμε πως είναι. 

Όμως, όσο κι αν προσπαθούμε η μάσκα αυτή έχει κολλήσει τόσο καλά στο δέρμα μας, έχει γίνει ένα με αυτήν που δύσκολα βγαίνει. Κι αν καταφέρουμε και την αφαιρέσουμε θα δούμε στον καθρέφτη τα σημάδια που θα έχει αφήσει στο πρόσωπό μας. Και τότε θα καταλάβουμε πως δεν θα είμαστε ποτέ πια ξανά οι ίδιοι.

Γιατί αργήσαμε πολύ να ανταμώσουμε τον αληθινό μας εαυτό. Τον θάψαμε και τον ξεχάσαμε σε ένα μπαούλο. Με αλυσίδες βαριές τον ντύσαμε και τον πετάξαμε στα έγκατα της γης. Στην αφάνεια. 

Κι είναι δύσκολο πολύ να αντικρίσει και πάλι το φως. Δύσκολο πολύ να αντικρίσει την αλήθεια που τόσα χρόνια έκρυβε τόσο περίτεχνα αυτή η μάσκα, που με τόση επιδεξιότητα φορούσαμε κι εμφανιζόμασταν μπροστά στους άλλους.

Για αυτό φροντίστε να πετάξετε τις μάσκες σας ψηλά πριν γίνετε ένα με αυτές. Πριν καταφέρουν και αφήσουν τα σημάδια τους στην ψυχή σας. Κι είναι δύσκολο πολύ να τα σβήσεις μετά τα σημάδια, γιατί γίνονται πληγές που πονάνε. Πληγές αγιάτρευτες στο πέρασμα του χρόνου.

Γιατί οι άνθρωποι δύσκολα ξεχνούν και ακόμη πιο δύσκολα συγχωρούν.





Φλώρας Σπανού

Μεγαλώνω και γερνάω μαμά ...Και δεν έχω σχολείο αύριο, αλλά δουλειά. Και δεν μπορώ να πω πως «πονάει η κοιλίτσα μου», για να μην πάω….!!!!!!!


Γερνάω μαμά.

Δεν είμαι πια παιδί.
Και δεν χωράω πια να κρυφτώ.

Πουθενά κι από κανέναν.
Δεν κρύβομαι πια για να με βρούνε.

Δεν κρύβομαι όταν κάνω μια ζημιά.
Δεν κρύβομαι όταν φοβάμαι τον μπαμπούλα.
Ούτε έρχομαι πια το βράδυ στο κρεβάτι σας όταν φοβάμαι και όταν βλέπω εφιάλτες.

Κοιτάω τον μπαμπούλα κατάματα πια. Κι ας τον φοβάμαι.
Και πάω στο σαλόνι να καπνίσω ένα τσιγάρο μέχρι να μου περάσει ο φόβος, και μέχρι να ξεχαστούν οι εφιάλτες που πια είναι περισσότεροι από τα όνειρα που κάνω.

Γερνάω μαμά.

Και δεν αλλάζω κάθε βδομάδα φίλες και παρέες.
Δεν βιάζομαι πια να θεωρήσω κάποιον φίλο και δεν γράφω πια στο θρανίο B.F.F.E.

Ίσως γιατί δεν έχω πια θρανίο, αλλά και να είχα δεν θα έγραφα πάνω του, αλλά στην καρδιά μου το «B.F.F.E» , για τους λίγους φίλους που με διάλεξαν και τους διάλεξα.

Γερνάω μαμά.

Και δεν έχω σχολείο αύριο, αλλά δουλειά. Και δεν μπορώ να πω πως «πονάει η κοιλίτσα μου», για να μην πάω. Μεγάλωσε η κοιλιά μου, δεν είναι πια «κοιλίτσα» βλέπεις , και πρέπει να πάω στη δουλειά. Για να έχω λεφτά, και να πληρώνω μόνη μου, όπως κάνουν οι μεγάλοι.

Γερνάω μαμά.

Και δεν πιστεύω πια σε παραμύθια.
Ούτε σε δράκους και πρίγκιπες.
Μην με ρωτήσεις αν πιστεύω στο «και εμείς καλύτερα», γιατί δεν το πιστεύω. Το ελπίζω.

Γερνάω μαμά.

Και έχω βγάλει μια άσπρη τρίχα.
Και ξέρεις δεν είναι η άσπρη τρίχα που λένε «ευτυχία είναι», γιατί είναι η άσπρη τρίχα που δείχνει τον χρόνο που περνά. Και δεν ξέρω αν αυτός ο χρόνος είναι ευτυχία.

Και έχω και κάποιες ρυτίδες. Και αυτές στην μέση των φρυδιών είναι από την σκέψη και την στεναχώρια, και θυμάμαι να μου λες «μην «συννεφιάζεις», θα κάνεις ρυτίδες», κι εγώ τότε γελούσα γιατί ήμουνα πολύ μικρή για να συνειδητοποιήσω πως αναπόφευκτα θα έχω ρυτίδες.

Και οι άλλες ρυτίδες πλάι από το στόμα είναι από το γέλιο, και θυμάμαι τη γιαγιά να μου λέει «να χαμογελάς, να μη γελάς δυνατά γιατί θα κάνεις ρυτίδες», κι εγώ τότε γελούσα πιο πολύ για να της αποδείξω αυτό που πίστευα, πως εγώ δεν θα κάνω ρυτίδες. Ποτέ.
Γερνάω μαμά.

Και τις ρυτίδες αυτές του γέλιου τις αγαπάω, γιατί μου θυμίζουν πόσο έχω γελάσει στην ζωή μου.
Και τις ρυτίδες αυτές ανάμεσα στα φρύδια δεν θέλω να τις βλέπω, γιατί μου θυμίζουν πόσο έχω «συννεφιάσει» και πόσο έχω σκεφτεί στην ζωή μου.

Γερνάω μαμά.

Και αγόρασα κρέμα ημέρας, κρέμα νυκτός, κρέμα ενυδατική, κρέμα για τα μάτια. Και είναι όλες αχρησιμοποίητες στο ράφι. Μαζί με τα μανταλάκια ντεμακιγιάζ. Κάποιοι θα έλεγαν και μαζί με εμένα.

Γερνάω μαμά.

Και πολλές φορές κουράζομαι να σκέφτομαι, και λέω στον εαυτό μου «γιόλο». Και άλλες φορές κάθομαι και υπεραναλύω την παραμικρή λεπτομέρεια του παραμικρού συμβάντος.

Γερνάω μαμά.

Και μπορώ πιο εύκολα να πω πως φταίω εγώ όταν φταίω, παρά να ρίξω το φταίξιμο στον άλλο. Μπορώ να ζητήσω «συγγνώμη» και ξέρεις καλά πόσο δύσκολα ζητούσα συγγνώμη. Μπορώ να λέω «δεν μπορώ» και «δεν θέλω». Γιατί πλέον θέλω να μην μπορώ.

Γερνάω μαμά.

Και δεν με νοιάζει πια τι θα πει ο κόσμος γιατί θυμήθηκα ότι ποτέ δεν τον ρώτησα κάτι.

Γερνάω μαμά.

Και όταν μου μιλάνε στον πληθυντικό καμιά φορά θυμώνω. Κι όταν με λένε «κυρία» τους απαντάω «βλέπεις καμιά κυρία εδώ;».

Γερνάω μαμά.

Και σκέφτομαι πως μικρή ήθελα να γίνω αστροναύτισσα. Δεν ξέρω τι έγινα τελικά. Αλλά προσπαθώ να γίνω.

Γερνάω μαμά.

Ξέρω πως θα μου πεις «μικρή είσαι ακόμα». Και ξέρω πως θα το πιστεύεις. Γιατί ξέρω πως για εσένα θα είμαι πάντα το «μικρό». Κι είναι παρήγορο που ξέρω πως θα είμαι πάντα το «μικρό».

Γερνάω μαμά.

Και δεν έχω όρεξη για τούρτες και κεράκια. Αλλά ξέρω πως θα μου πάρεις τούρτα και κεράκια, ξέρω πως όσο κι αν δεν μου αρέσουν αυτά, την ώρα που θα σβήνω τα κεράκια θα κάνω την ίδια ευχή που κάνω κάθε χρόνο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Και ξέρω πως μετά από το σβήσιμο των κεριών θα αφηγηθείς με μαθηματική ακρίβεια τι συνέβη την μέρα που γεννήθηκα.

Γερνάω μαμά.

Και κάθε χρόνος που έρχεται στη ζωή μου είναι κάπως πιο ανάλαφρος γιατί είναι απαλλαγμένος απο «βάρη» και «φορτία» που κάποτε έμοιαζαν σημαντικά αλλά πλέον είναι ανούσια.

Γερνάω μαμά.

Και κάθε χρόνο που μεγαλώνω έμαθα να εκτιμώ αυτά που έχω, και να ελπίζω σε και για όσα θέλω.

Γερνάω μαμά.

Και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, αυτό σημαίνει «μεγαλώνω». Δεν ξέρω αν σημαίνει «ωριμάζω», ξέρω πως σημαίνει εξελίσσομαι.





Μεγαλώνω μαμά.

Θα αρχίσεις να ζεις τα σωστά, όταν φύγουν οι λάθος άνθρωποι....!!!!!!!

Ένας καρπός χαλασμένος μπορεί να μολύνει όλους τους υγιείς καρπούς δίπλα του. Έτσι είναι κι οι άνθρωποι. Ένας τοξικός, μεμψίμοιρος, απελπισμένος άνθρωπος μπορεί να δηλητηριάσει μέχρι το πιο μύχιο σημείο της ψυχής των κοντινών του ανθρώπων.

Ο λόγος απλός, δεν αγαπά τον εαυτό του. Με αποτέλεσμα να μην τον ενδιαφέρει αν τον πληγώνει οπότε ασυναίσθητα πληγώνει τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω του.

Επιδιώκουν τη σημασία των άλλων με αυτολύπηση. Έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση κι έχουν βολευτεί για τα καλά στο βαθύ σκοτάδι των διαδρόμων της καρδιάς τους. Οτιδήποτε που να έχει σχέση με το φως, τους φοβίζει και προσπαθούν να το απομακρύνουν. Δεν αντέχουν την κριτική. Το σκοτάδι της ψυχής τους είναι το χειρότερο δηλητήριο για τους άλλους. Δεν είναι ικανοποιημένοι με τίποτα. Βρίσκουν συνεχώς κάτι για να παραπονιούνται.

Κάπως έτσι εξαπλώνονται αυτοί οι άνθρωποι στις ζωές των άλλων. Τους χρησιμοποιούν σαν δεκανίκια. Κι όταν νιώσουν ότι στέκονται στα πόδια τους, τους πετούν. Γίνονται μύκητες που φυτοζωούν κι επωμίζονται τη ζωντάνια και την ελπίδα από τους άλλους. Επειδή οι ίδιοι την έχουν χάσει σε έναν τεράστιο πύργο που λέγεται αυτοκριτική.

Αφού φοβούνται να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους γιατί έχουν αφήσει τόσες πληγές απάνω τους ανοιχτές που δεν μπορούν να σωθούν. Είναι απλά κουφάρια που επιπλέουν στην επιφάνεια της θάλασσας.

Όλο αυτό το σκηνικό θυμίζει ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο που κατατρώει οποιαδήποτε θετική διάθεση και καλοσύνη, οπότε το φως δυσκολεύεται να εμφανιστεί κι οι ζωές όλων μαυρίζουν και μαραίνονται. 

Για να επιτρέψουμε στο φως να εισβάλει στη ζωή μας πρέπει να απομακρύνουμε όλους αυτούς τους τύπους. Να τους απωθήσουμε όσο πιο μακριά γίνεται για να προσελκύσουμε κοντά μας όλα τα θετικά.

Η οπτική που αντιμετωπίζεις τα πράγματα είναι πολύ σημαντική για όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Είτε καλές είτε αρνητικές. Αν ακόμα και μέσα από κάτι κακό προσπαθείς να βρίσκεις πάντα κάτι θετικό, τότε είσαι κερδισμένος. Η ζωή θα σου τα φέρνει όλα πρίμα ακόμα και στη φουρτούνα και την κακοκαιρία.

Μη γίνεσαι σωσίβιο, γίνε βοηθός και συμπαραστάτης σε κάποιον που το χρειάζεται. Αλλά όχι σωσίβιο. Εκείνα βουλιάζουν και πάνε στον πάτο. Επιπλέουν μόνο τα κούτσουρα.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι τραγική. Οι μίζεροι άνθρωποι έχουν την τάση να προσελκύουν κοντά τους σαν μαγνήτης την κακομοιριά και την κακοτυχία. Έτσι χάνεται η ευτυχία κι εσύ νιώθεις παγιδευμένος σε ένα καλά μπλεγμένο ιστό αράχνης. Εκεί που όλα είναι σκοτεινά και μαύρα και το φως ωχριά.

Οπότε αποδέσμευσε τον εαυτό σου από τον ιστό των μαύρων χήρων και βγες στο φως. Άσε το καλό να μπει στη ζωή σου χωρίς σκοτεινούς συντρόφους που δεν μπορούν να δεχθούν ότι η ζωή είναι δύσκολη, σκληρή κι άδική πολλές φορές, είναι όμως γλυκιά κι έχει τόσα πολλά να σου προσφέρει, φτάνει να είσαι δεκτικός για να τα προσελκύσεις.

Απαλλάξου από τα δεσμά αυτών των ανθρώπων γιατί μόνο δεσμά είναι που σε κρατούν καλά βιδωμένο στη γη και βρες ελπίδα για οτιδήποτε καλό να έρθει στη ζωή σου και θα γίνει. Αν το πιστέψεις εσύ, θα το προσελκύσεις και θα γίνει πραγματικότητα. 

Φτάνει γύρω σου να έχεις ανθρώπους θετικούς κι ετοιμοπόλεμους. Που άμα τους ρίξει η ζωή μία, αυτοί σηκώνονται ακόμα πιο δυνατοί.

Το χαμόγελο που έχουν είναι δικό τους και το κέρδισαν γιατί βγαίνει από την ψυχή τους και ό,τι κι αν έχουν το χαρίζουν στους υπόλοιπους. Γιατί έτσι έμαθαν να αντιμετωπίζουν τη ζωή. Κάν’ το κι εσύ και δεν έχεις να χάσεις, μόνο να κερδίσεις.





Μελάνη Ανθίμου 

Δε θα λύσω εγώ τα ψυχολογικά σου αγάπη μου.....!!!!!!!!!

Ξεσπά.
Όπου βρει, δίχως αιτία, μόνο με αφορμές.
Γελοίες αφορμές που δε δικαιολογούν μήτε χιλιοστό από την άσχημη συμπεριφορά του.
Φωνάζει, κατηγορεί, πληγώνει.

Κι όλα αυτά γιατί;
Για πληγές που άλλοι του φόρτωσαν στην πλάτη. Για ανασφάλειες του μυαλού του.
Ναι, έχει τα ψυχολογικά του, το κατάλαβες.

Μα εσύ τι του φταις;
Η κρίση έφερε στην επιφάνεια άσχημους χαρακτήρες είπαν.
Σοφή κουβέντα.

Τα ζόρια κάνουν μεγάλα αποκαλυπτήρια. Φανερώνουν λεπτομέρειες ενός ανθρώπου που μήτε ο ίδιος ήξερε καλά καλά πως υπάρχουν.

Ξαφνικά τραβιέται η κουρτίνα και βλέπεις πως επηρεάζει η μίζερη πραγματικότητα τον άνθρωπο.

Το δικό σου άνθρωπο, εκείνον που έλεγες ότι ήξερες καλύτερα από τον καθένα.

Νόμιζες…
Αλλά η αλήθεια είναι άλλη.

Μένεις να γίνεσαι κυματοθράστης. Να δέχεσαι βαριές κι άδικες κουβέντες, κατηγόριες και φασαρίες.

Ως πότε;
Μέχρι πότε θα είναι η αγάπη σου για τον άλλο εκείνη που θα τα αντέχει όλα αυτά;

Μέχρι πότε το άδικο κι απότομο της συμπεριφοράς του θα το συγχωρείς;

Πόσα μεταμελημένα συγνώμη μπορείς να αντέξεις;

Δεν ξέρω να σου πω.
Ξέρω μόνο πως οι σχέσεις θέλουν υπομονή και κατανόηση.
Θέλει να μπορείς να διαχειριστείς τα συναισθήματά σου απέναντι στις δύσκολες καταστάσεις.

Αλλά θέλει και σεβασμό. Να δείχνεις και κυρίως να σου δείχνουν.

Ζούμε εποχές δύσκολες για όλους. Φορτωνόμαστε κακές εμπειρίες και σαβούρα στην πλάτη.

Όμως θέλεις να γυρνάς στο σπίτι και μαζί με την εξώπορτα να κλείνεις έξω κι όλα τα άσχημα της μέρας.

Το σπίτι σου είναι το καταφύγιό σου κι οφείλει να είναι ασφαλές από ξενόφερτες θύελλες.

Αν, όμως, αυτό δε γίνεται, αν βάλλεσαι από παντού, διεκδίκησε την ηρεμία σου.

Το να γίνεις κυματοθραύστης από αγάπη το καταλαβαίνω. Αλλά δεν μπορείς, μήτε και πρέπει να ανέχεσαι τα ψυχολογικά κανενός!

Δε θα τα λύσεις εσύ! Τουλάχιστον όχι όταν προσπαθεί να τα σκεπάσει μετατρέποντάς σε σε σάκο του μποξ.

Με συζήτηση κι αγάπη όλα γίνονται.
Και μην ξεχνάς τη μαγική λέξη: Σεβασμός.
Αυτός είναι ο καταλύτης μιας υγιούς σχέσης.
Καλή η αγάπη και μακάρι να τα έλυνε όλα. Αλλά δεν τα καταφέρνει.

Κακά τα ψέματα, χωρίς το σεβασμό η σχέση πάει στον πάτο.
Αν δε θέλεις, λοιπόν, ένα ναυάγιο, κάνε κάτι.
Απαίτησε το σεβασμό.

Κι αν δεν υπάρχει, αν αυτός ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες γίνεται ένας ξένος που ξεσπά όπου βρει, παράτα τον.
Δε σου κάνει. Δε σου αξίζει.

Δεν τον θέλεις έτσι, πως να το κάνουμε.
Αν η επαφή με τον άνθρωπό μας δεν είναι όπως πρέπει, καλύτερα να τελειώνουν όλα.
Είναι άλλωστε προτιμότερο ένα τέλος με πόνο, παρά ένας πόνος δίχως τέλος…




Στεύης Τσούτση.

Το ζέσταμα για τη ζωή…στο δρόμο της αυτοπραγμάτωσης....!!!!!!!

Fill yourself up with your experience. No denial. - M.Clayton
Warming up: το «ζέσταμα» σε μια κατάσταση για δημιουργία και επίτευξη στόχων.

Οι πράξεις δημιουργίας , είναι αποτέλεσμα ενός ζεστάματος σε μια κατάσταση. «Ζεσταίνομαι» σε κάτι, και ανάλογα με την ποιότητα του «ζεστάματος» και το πόσο ζεσταίνομαι σε αυτό, τόσο επιτυγχάνεται αυτό προς το οποίο θέλω να πάω.

Στο ψυχόδραμα λέμε, ότι όταν το «ζέσταμά μας» σε μια κατάσταση φτάσει στο μέγιστο βαθμό, τότε δημιουργείται ο ρόλος (η ικανότητα, ο τρόπος, η συμπεριφορά) ο οποίος θα μας βοηθήσει να πετύχουμε αυτό που θέλουμε.

Όσο περισσότερο ζεσταθούμε σε αυτό που βιώνουμε σε σχέση με το «θέμα» μας, και όσο περισσότερο ζεσταθούμε σε αυτό που θέλουμε να πετύχουμε σε σχέση με το θέμα μας, τόσο καλύτερα θα επιτύχουμε αυτό στο οποίο στοχεύσαμε. Να «ζεσταθώ», σημαίνει να μένω συσχετισμένος με το θέμα και σε επαφή με τον εαυτό μου σε σχέση με το θέμα. Να μένω να βιώνω, αυτό που βιώνω.

Σημασία έχει περισσότερο, να θέσεις το σωστό ερώτημα.

Ένα βασικό ερώτημα, που ενώ φαίνεται απλό, στην πραγματικότητα είναι πιο βαθύ, είναι να ρωτήσεις τον εαυτό σου «Τι θέλω;» .Τι είναι αυτό που πραγματικά θέλω; Τι είναι αυτό που θέλω σε σχέση με αυτό το θέμα; Τι είναι αυτό που θέλω σε σχέση με εκείνο το θέμα; Και σε πιο γενικό φάσμα, τι είναι αυτό που πραγματικά θέλω για μένα, για τη ζωή μου;

Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι αυτό είναι μια απάντηση που μπορούν να τη δώσουν εύκολα, αλλά αν κάτσεις να το σκεφτείς λιγάκι, ίσως σταματάει να γίνεται επιφανειακό (π.χ. θέλω λεφτά, δουλειά, ταξίδια, σχέση). Και μπορείς τότε πραγματικά να αναρωτηθείς: «τι είναι αυτό που στην πραγματικότητα θέλω;»

Συχνά, ενώ νομίζουμε ότι ξέρουμε τι θέλουμε, στην πραγματικότητα δεν το ξέρουμε ουσιαστικά, δεν έχουμε συνδεθεί με τη βαθύτερη ανάγκη που έχει ο ουσιαστικός εαυτός μέσα μας. Γι αυτό ίσως ακόμα και όταν επιτυγχάνουμε αυτό που νομίζουμε ότι θέλαμε, πάλι εξακολουθούμε να μην είμαστε ικανοποιημένοι.

Αναρωτήσου τώρα, «τι θέλω;» χωρίς φόβο και αυτό-επίκριση, χωρίς δισταγμό. Με γενναιοδωρία προς τον εαυτό σου. Επέτρεψε στον εαυτό σου να φανταστεί ακόμα και το πιο απίθανο όνειρο. Με την τόλμη ενός πρωτάρη. Με τη φαντασία ενός παιδιού.

Παγιδευμένοι στις επιλογές του παρελθόντος: «για μένα πια είναι αργά»
Μια ακόμα νοοτροπία περασμένη στο DNA μας, αυτές οι παγιωμένες ιδέες για το τι πρέπει κανείς να κάνει και το ποιος πρέπει να είναι σε κάθε ηλικία. Από μία ηλικία και μετά, «είναι αργά». Μέχρι μία ηλικία ακολουθούσες το πρόγραμμα που σε έβαζαν, μετά από μια ηλικία και μετά είναι αργά, πότε τότε θα ζήσεις εσύ όπως θες να ζεις; Πότε θα είναι ο χρόνος να είσαι εσύ;

«Αυτό είναι, αλλά πώς γίνεται δεν ξέρω»
Ζεστάσου στο γιατί θες κάτι να γίνει και όχι στο πώς θα γίνει. Βρες την επαφή, την αυθεντική επαφή αυτού που θες να πετύχεις. Είναι ειλικρινές; Μάθε να κρατάς το ζέσταμά σου αυτό. Βασίζεται σε ειλικρινή και υγιή πρόθεση; Μείνε σε αυτό. Ζεστάσου σε αυτό. Μέρα με τη μέρα. Κάθε στιγμή. Ολοκληρωτικά. Συνεχόμενα. Και το πώς θα βρεθεί. Δεν πρόκειται για μαγεία ή κάποιο νόμο του σύμπαντος. Είναι απλώς η διαδικασία, η πορεία της υλοποίησης.

Ικανότητα για οργάνωση : Στήσιμο & ανάπτυξη ενός ρεαλιστικού πλάνου εργασίας. Συνεργασία. Ευελιξία.
Αν ο ένας βασικός άξονας ρόλων-ικανοτήτων προς την αυτοπραγμάτωση αφορούν το να μένουμε ζεστοί στο όραμα μας (ως «εραστές της ζωής»), ο δεύτερος βασικός άξονας ρόλων, είναι ρόλοι που έχουν να κάνουν με την ικανότητά μας για οργάνωση («δημιουργικός οργανωτής»).

Χρειαζόμαστε το όραμα για κίνητρο σαν ένα είδους εσωτερικής πυξίδας και την ικανότητα για οργάνωση για να φέρνουμε το όνειρο από τα σύννεφα στο εδώ και τώρα, στις ρεαλιστικές συνθήκες της ζωής. 

Με τα δεδομένα που ισχύουν αυτή τη στιγμή, ποιο είναι το ρεαλιστικό πλάνο που μπορώ να στήσω προς την επίτευξη του ονείρου μου; Ποια είναι τα βήματα που έχω να κάνω; Πώς μπορώ να το στοχεύσω και να το μεθοδεύσω με κάποιες κινήσεις-δράσεις; 

Εδώ η δημιουργικότητά σου μπορεί να σε ξαφνιάσει, μόνο όμως αν την αφήσεις ελεύθερη και παραμείνεις εστιασμένος και αισιόδοξος. Επίσης χρειάζεται δουλειά, δουλειά, δουλειά. Να δαπανήσεις χρόνο, ενέργεια, κόπο.

Κατά τη διάρκεια της προσπάθειας, μια ακόμα εξαιρετικά χρήσιμη ικανότητα είναι η ικανότητα για ευελιξία, δηλαδή να μην μένεις «κολλημένος» σε μια αρχική ιδέα, έναν συγκεκριμένο τρόπο, αλλά να μπορείς να ελίσσεσαι όπως τα πράγματα προκύπτουν και όπως σε «οδηγούν». 

Να είσαι ανοιχτός να αλλάξεις ή να τροποποιήσεις την αρχική ιδέα. Με την ικανότητα για ευελιξία, ακόμα και τα εμπόδια μπορείς να μην τα χρεώνεσαι ως «λάθη» αλλά να τα μετατρέπεις σε χρήσιμες μαθησιακές εμπειρίες, απαραίτητες για την εξέλιξη προς αυτό που θες! Όπως έλεγε και ο H.Ford «Η αποτυχία είναι απλώς η ευκαιρία να ξεκινήσεις ξανά, πιο έξυπνα».

Υψηλή προσδοκία, «να είμαι τέλειος, να το κάνω καλά»
Η παραπάνω νοοτροπία, δείχνει ότι αποσκοπείς σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, ή «λύση» που όταν επέλθει, τότε μόνο θα είσαι ικανοποιημένος. Είσαι αγχωμένος για το αποτέλεσμα και έχεις χάσει τη χαρά. 

Υπάρχει όμως και ένας άλλος τρόπος. Να δουλεύεις για τη χαρά της δουλειάς απολαμβάνοντας. Χωρίς να καθορίζεσαι από το τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα. Νιώθεις την αξία της κάθε στιγμής, και επιτυχία δεν είναι το τελικό προϊόν, αλλά το κάθε βήμα που κάνεις. Μπορείς, ω ναι, σε αυτή τη ζωή να χαίρεσαι γι αυτό που κάνεις. Ήδη. Τώρα. Και όχι γι αυτό που θα φτάσεις.

Ικανότητα να μπαίνω σε κάτι καινούριο. Αίσθηση κίνησης στη ζωή
Μπορεί να είσαι και ογδόντα χρονών, και αν την έχεις εξασκήσει, την ικανότητα να μπαίνεις σε κάτι καινούριο, η ζωή σου να έχει νόημα και χαρά.

Όταν βλέπεις τη ζωή ως συνεχή μαθησιακή διαδικασία, παραμένεις νέος.

«Πρέπει να έχετε κι εσείς τα κότσια που απαιτούνται για να εμπλέξετε και τη δική σας ψυχή σ΄αυτό το παιχνίδι. Γαντζώστε μεγαλόπρεπα τις ίνες του μυαλού σας στ΄αγκίστρια ενός μακρινού άστρου και αφήστε τες να τεντωθούν μαζί με το Είναι σας, με την ασύλληπτη ταχύτητά της Πρωταρχικής Έκρηξης. Μέχρι το τέλος Αδέλφια..» - J.Morrison

«Η ζωή δεν είναι γριά

Η ζωή δεν είναι ενήλικη ή νέα

Η ζωή είναι μια έφηβος

Λυγερή κινούμενη αεράτη

Μπαίνει σ όλα δοκιμάζει

Ασυμβίβαστη και αμφισβητούσα

Με δάκρυα στα μάτια όταν πονά

Και γέλια δυνατά όταν χαίρεται

Παιχνιδιάρα και ναζιάρα

Χωρίς να ξέρει την αιτία

Χωρίς να προσδοκά

Φρέσκια

Μια δροσοσταλίδα κάθε μέρα

Αθώα μεγάλη αγκαλιά

Χοροπηδά πεταλουδίζοντας

Χαμογελά

Αγριεύει σαν τη σκληρή θάλασσα

Και άλλοτε ησυχάζει μέσα σε αβύσσους

Σαν κυκλάμινο ανθίζει μέσα από τους βράχους

Πεθαίνει για να γεννηθεί ξανά και ξανά ανά πάσα στιγμή

Ανασαίνει

Ανατρεπτική αδάμαστη ορμητική παθιασμένη

Σαλεύει σταματά να ξεκουραστεί και ξανά

Χωρίς να προσμένει

Κυλά»

Δ.Χορομίδου

Το μαύρο σκοτάδι - η πιο σκοτεινή ώρα είναι εκείνη πριν την ανατολή
Και εκεί που έχει αρχίσει να πηγαίνει καλά, πέφτεις ξανά στο μαύρο σκοτάδι, ή επέρχεται η καταστροφή, παλινδρομείς και γυρίζεις ακόμα πιο πίσω από το σημείο μηδέν. Τότε, ακόμα και τότε, είναι οκ. Ο Max έλεγε, ότι το να είσαι μπερδεμένος ή «χαομένος», είναι η αρχή της μάθησης. 

Και τελικά, όταν το μαύρο σκοτάδι ξεπεραστεί, τότε, ως δια μαγείας θα δεις, ότι έχεις όχι μόνο προσπεράσει το μηδέν, αλλά πλέον βρίσκεσαι σε άλλα επίπεδα συνείδησης και το βίωμά σου έγινε η πιο πολύτιμη σοφία σου.

Θα έρθεις σε επαφή με το φως μέσα σου;
Αυτό που τελικά μετράει, είναι η αγάπη και οι ανθρώπινες σχέσεις.

Ζεστάσου στο φως μέσα σου, ζεστάσου σε όλα αυτά που είναι ζωή!

«Πήγα στο δάσος επειδή επιθυμούσα να ζήσω συνειδητά, να αντιμετωπίσω μονάχα τα ουσιώδη της ζωής και να δω αν θα μπορούσα να μάθω όσα είχε να μου διδάξει, έτσι ώστε, όταν θα ερχόταν η ώρα να πεθάνω, να μην ανακάλυπτα ότι δεν είχα ζήσει ποτέ. Δεν ήθελα να ζήσω οτιδήποτε δεν ήταν ζωή - το να ζει κανείς είναι τόσο πολύτιμο - ούτε ήθελα να παραιτηθώ, εκτός πια κι αν ήταν απολύτως απαραίτητο. 

Ήθελα να γευτώ μια ζωή γεμάτη και να ρουφήξω όλο της το μεδούλι, να ζήσω με τρόπο τόσο αυστηρό και σπαρτιάτικο ώστε να τρέψω σε άτακτη φυγή οτιδήποτε δεν ήταν ζωή, να ανοίξω έναν φαρδύ διάδρομο ανάμεσα στα στάχυα της με το δρεπάνι μου, να τη στριμώξω σε μια γωνιά, να τη ρίξω όσο πιο χαμηλά γίνεται και, αν τότε αποδεικνυόταν ευτελής, να καταγράψω όλη αυτή την αυθεντική της ευτέλεια και να τη δείξω στον κόσμο. Ή, αν ήταν θεσπέσια, να τη γνωρίσω από πρώτο χέρι, έτσι ώστε στο επόμενο ταξίδι μου να είμαι σε θέση να δώσω μια πιστή περιγραφή της».
H.D.Thoreau

Ο «ειρηνικός πολεμιστής»: όλα αυτά τελικά είσαι εσύ. Nα τα συμπεριλάβεις και να είσαι έτοιμος να τα αφήσεις ανά πάσα στιγμή!

Τόση είναι η ομορφιά που το ξέρω ότι φοβάσαι ότι το στήθος σου θα σκάσει..

Αγάπη του εαυτού
Άσε το μαστίγιο στην άκρη.

Ψυχόδραμα - Το ζέσταμα στο ποιος θέλω να είμαι
«Σε αυτό το μέρος της σκηνής, φτιάξε κάτι παλιό από τον εαυτό σου, κάτι που θες να αφήσεις πίσω. Και σε εκείνο το μέρος της σκηνής, φτιάξε κάτι καινούριο, κάτι προς το οποίο θες να πας, κάτι που θες να αναπτύξεις».

H διαδικασία του Ψυχοδράματος, ήδη σε βάζει στην υλοποίηση αυτού που θες να φτάσεις. Καθώς στήνεις τη σκηνή, γίνεται μέσα σου η δουλειά, ώστε αυτό που επιθυμείς να αποκτήσει «σάρκα και οστά», να γίνει από αφηρημένη ιδέα συγκεκριμένη εικόνα, που μπορείς να τη δεις, να αλληλεπιδράσεις με αυτήν, να τη νιώσεις, να της μιλήσεις!! 

Μια πραγματική εικόνα που σου επιτρέπει να «ζεσταθείς» σε αυτό που επιθυμείς , στο έπακρο! Όταν αρχίζεις και το φτιάχνεις εικόνα στην ψυχοδραματική σκηνή, έχεις ήδη κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα!

«Είσαι ένας καλός άνθρωπος»
Εκείνοι που μπορούν να δουν όλο το εύρος αυτού που είσαι, να συνδεθούν μαζί σου, σε όλο αυτό που μπορείς να είσαι.

Κάποιοι θέλουν να δουλέψουν μαζί σου, όχι με τα προβλήματά σου, όχι με τις αδυναμίες σου, όχι με εσένα ως ανεπαρκή, όχι με εσένα ως «λάθος»

Κάποιοι θέλουν να δουλέψουν μαζί σου ακριβώς στο σημείο εκείνο που πας να αναπτυχθείς, ακριβώς στο σημείο εκείνο που πας να γίνεις δημιουργικός.

Κάποιοι «ζεσταίνονται» μαζί σου στο ότι είσαι ένας καλός άνθρωπος!

Θυμήσου το και εσύ.

Το ζέσταμα στις ικανότητές μου
«Τι έχεις πετύχει στο παρελθόν σε σχέση με αυτό το θέμα;»

Πριν δουλέψουμε με τα σκοτεινά μας σημεία, καλύτερα είναι να έχουμε προηγουμένως αποκτήσει επίγνωση των δυνατοτήτων και ικανοτήτων μας. Θα έχουμε αποκτήσει λοιπόν μια βασική αίσθηση αυτοπεποίθησης, που θα είναι το φως μας πριν μπούμε να εξερευνήσουμε τα πιο δύσκολα σημεία.

Ελευθερία στην ψυχοθεραπεία
Είσαι αυτός που είσαι και αυτό είναι ok. Δες το. Μάθε να το βλέπεις. Μην πιστέψεις σε κανέναν που θέλει να σε βλέπει ως διάγνωση από μια θέση δήθεν «θεραπευτή». Είσαι ένα θειο πλάσμα. Ιδιαίτερο. Καλωσόρισε ό,τι είσαι και αγάπα.

Moving Forward - Η ζωή έχει κίνηση προς τα εμπρός!

Η ζωή είναι κύκλοι, με αρχή και τέλος. Ένας κύκλος ολοκληρώνεται, ένας κύκλος ξεκινά. Η ζωή επίσης είναι ευθείες, τετράγωνα, πεντάγωνα, γραμμές που εμπλέκονται ολοκληρώνονται ή ενίοτε μένουν στη μέση έτσι μπλεγμένες και διασταυρωμένες. 

Η ζωή, πραγματικά είναι τόσα πράγματα που ξέρουμε, και τόσα που δεν ξέρουμε, είναι τόσα που ποτέ δεν θα μάθουμε, είναι τόσα πολλά! Το ίδιο και ο εαυτός μας! 

Ακόμα και αν δεν μπορούμε να κατανοήσουμε όλα αυτά που θα θέλαμε να κατανοήσουμε, ακόμα και αν δεν μπορούμε «να βάλουμε σε τάξη» όλα αυτά που θα θέλαμε να βάλουμε σε τάξη, ακόμα και αν έχουμε την αίσθηση ότι ξαναγυρνάμε σε ένα σημείο μηδέν, ακόμα και αν αποτυγχάνουμε, ακόμα και αν επιτυγχάνουμε, όπως και να έχει, πάντα: η δύναμη της ζωής συνεχίζει να προχωρά μπροστά!

«Κάνε το επόμενο βήμα», μας έλεγε ο Max συχνά στη φάση της ενσωμάτωσης μιας εκδραμάτισης κατά την οποία είχαμε προηγουμένως «ζεσταθεί» και αναβιώσει στο έπακρο. 

Και τότε, ξεπηδούσε από μέσα μας η νέα σκηνή, ο νέος ρόλος, η νέα πραγματικότητα. Ξεπηδούσε φυσικά· ήταν αυτή η ίδια η ορμή για ζωή, η δική μας ορμή για ζωή που ελευθερωνόταν. Αυτό που μας κρατά να συνεχίζουμε. Η δική μας προσωπική κινητήριος δύναμη. Που, άκριτα, συνεχίζει να φεύγει μπροστά. Όπως και να έχει. Πάντα. Προχωράμε μπροστά.

“..On and on, it ‘s right in front of you, the whole universe. Who knows what you are capable of? Human beings are truly remarkable! “

The living spirit of the psychodramatic method. M.Clayton, P.Carter





Συγγραφή άρθρου: Χορομίδου Δανάη
ψυχολόγος, απόφοιτος Παν/μίου Αθηνών
ψυχοθεραπεύτρια-ψυχοδραματιστής - 
συνεργάτης του ΨΥ.ΚΑ.Π.

Ο δάσκαλος μπορεί να δώσει φτερά σε ένα παιδί – αρκεί να προσέξει την ψυχή του....!!!!!!

Ο Νίκος κάθεται σιωπηλός στην τάξη. Η παρουσία του απουσία. «Δεν τραβάει. Δεν διαβάζει» λέει συχνά πια ο δάσκαλος στους γονείς του και εκείνοι αρχίζουν να ντρέπονται που ο μικρός δεν τα καταφέρνει.

Μα τον Νίκο δεν τον σηκώνει ο δάσκαλος να πει μάθημα και εκείνος εδώ και καιρό δεν τολμάει να σηκώσει το χέρι του. Αν το κάνει οι άλλοι θα τον κοροϊδέψουν. Ο δάσκαλος θα του φωνάξει και για άλλη μια φορά θα του πει: “Να διαβάζεις Νίκο. Πάλι αδιάβαστος ήρθες”. 

Και το παιδί βουλιάζει όλο και πιο πολύ σε χαμένα γνωστικά αντικείμενα που δεν μπορεί να κατανοήσει. Η Σταυριανή κοιτά σαν χαμένη. Ακόμα συλλαβίζει και ας πάει Ε τάξη, αργεί να αντιγράψει και δεν μπορεί να ακολουθήσει την τάξη. 

Προέρχεται από οικογένεια που τα παιδιά τη χαρακτηρίζουν «φτωχή». Μένει σε ένα σπίτι έξω από την πόλη, χωρίς άλλα παιδιά στην οικογένεια, χωρίς φίλους και οι γονείς της γεωργοί στηρίζονται από την σύνταξη του παππού που μένει μαζί τους. Τα ρούχα της φθαρμένα, παλιά αλλά καθαρά είναι αδύνατο να συναγωνιστούν τα ρούχα των συμμαθητριών της. 

Δυο κορίτσια την κάνουν παρέα μα και αυτή δεν θέλει ελεημοσύνη. Έτσι νιώθει. Έχει κλειστεί στον εαυτό της και πια δεν μιλάει και δεν χαμογελάει. Μα κανείς δεν το βλέπει.

Η Σταυριανή απλά περιθωριοποιήθηκε. Ο Χρήστος και ο Πάνος “σκοτώνονται” συνεχώς. Ο ένας αντιμετωπίζει ως αντίπαλο τον άλλο. Πρώτοι σε όλα θέλουν να είναι. Στα μαθήματα, στους φίλους, στις σκανταλιές, στα πειράγματα. Μόνο που τα πειράγματά τους πολλές φορές είναι επικίνδυνα. Ποιος να τολμήσει να τα βάλει μαζί τους; 

Συνέχεια βρίσκονται έξω από το γραφείο του Διευθυντή και οι γονείς πάντα δίπλα να προσπαθούν να καταλάβουν τι τρέχει. «Η τάξη αυτή είναι ανάγωγη και κακομαθημένα όλα τα παιδιά”, “Δεν είναι τάξη αυτή. Είναι βάσανο”. “Δύσκολη τάξη για το δάσκαλο που θα τα πάρει. Πρέπει να έχει Άγιο για να τη βγάλει καθαρή”. 

Και ένας δάσκαλος ή μια δασκάλα αναλαμβάνει την τάξη, του χτυπάνε φιλικά την πλάτη. ”Άντε και καλό κουράγιο. ¨Και εκείνος ξεκινά. Δεν βιάζεται. Τα μαθήματα μπορούν να περιμένουν λίγο. Ξέρει εξάλλου τι έχει σημασία για τα παιδιά. Γνωρίζεται μαζί τους. Παρατηρεί την ώρα που διδάσκει. Περπατάει ανάμεσα στα παιδιά και δίνει ευκαιρίες σε όλα να μιλήσουν. 

Ξεχωρίζουν από μακριά οι μαθητές που ήταν οι πιο δημοφιλείς και αγαπημένα παιδιά για μαθητές και δασκάλους. Ο Νίκος κρύβεται μα ο δάσκαλος τολμά να του κάνει μια ερώτηση. Καταλαβαίνει πως ο Νίκος δεν μπορεί να κατανοήσει τι τον ρώτησε. Απλοποιεί την ερώτηση. Τον υποβοηθά κιόλας. Πετάγονται οι μαθητές να συμπληρώσουν. Κάποιοι γελούν. Και σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά. Σταματάει την εξέταση. Σοβαρεύει.

Αφήνει το βιβλίο και όρθιος στην μέση της τάξης στρέφει το βλέμμα του σε έναν έναν τους μαθητές. Δεν κοροϊδεύει κανείς μαθητή του, δεν έχει κανείς δικαίωμα να προσβάλλει τον άλλο επειδή “δεν ξέρει”. 

Μιλάει για τα αισθήματα αυτού του παιδιού, για το πως νιώθει το παιδί, δίνει δικά του παραδείγματα, βάζει ένα “αστέρι” της τάξης να νιώσει όπως νιώθει ο Νίκος. Χρειάζεται τρόπος και κόπος να καταλάβουν τα παιδιά. Χρειάζεται δουλειά να μάθουν να νιώθουν τι σημαίνει μαθησιακές δυσκολίες και πως νιώθει ένα παιδί όταν δεν το αποδέχονται. 

Ο δάσκαλος βοηθά το Νίκο αλλά και τα άλλα τα παιδιά. Το Νίκο ώστε να ενταχθεί στην τάξη και τους συμμαθητές του να τον αποδεχτούν. Κάνει ομάδες, εντάσσει το Νίκο, δίνει εργασίες, χρησιμοποιεί χρώματα για να επισημαίνει ο Νίκος τα βασικά, κάνει ερωτήσεις, δείχνει εικόνες, κάνει σχεδιαγράμματα, υπογραμμίζει, συζητά με το Νίκο και επειδή διαφαίνεται πως οι μαθησιακές του δυσκολίες δείχνουν πιθανή δυσλεξία τον απαλλάσσει από τα γραπτά. 

Πλέον ο Νίκος και χωρίς χαρτί από το ΚΕΔΔΥ εξετάζεται προφορικά στις ίδιες ερωτήσεις με τα παιδιά. Πάνω από όλα το παιδί και όχι τα χαρτιά. Και πραγματικά ο Νίκος “φορτσάρει”. Ο γονείς το βλέπουν. Ο Νίκος άλλαξε. Έχει πια αυτοπεποίθηση. Μα ο δάσκαλος δεν μένει μόνο στο μάθημα. 

Δίνει ευκαιρίες για να εργαστούν σε διάφορες εργασίες και αποκαλύπτεται μπροστά τους ένα μικρό ταλέντο στη φωτογραφία. Και αυτό το ταλέντο δεν μένει ανεκμετάλλευτο. Έτσι οργανώνεται στο τέλος της χρονιάς ένας διαγωνισμός φωτογραφίας για όλο το σχολείο και ο Νίκος με τη βοήθεια που του παρέχει παραδίδει μαθήματα για το διαγωνισμό. 

Ο μικρός μαθητής πια, έχει τις ίδιες ευκαιρίες και ας μη περάσει ο δρόμος του από το Πανεπιστήμιο. Το μέλλον κανείς όμως δεν το ξέρει. Μα αυτός σήμερα είναι πια ένα χαρούμενο παιδί.

Η Σταυριανή είναι ένα παιδί που μεγαλώνει μοναχικά. Στερημένα. Δεν έχει τις ίδιες παραστάσεις με τους συμμαθητές της. Κάποιοι οριοθέτησαν το παιδί ως παιδί με οριακή νοημοσύνη. Μα πώς μπορείς να το λες όταν δεν ξέρεις; Όταν δεν ξέρεις το σπίτι του, το χώρο του; 

Το πώς ζει; Ίσως είναι αργά για παρέμβαση μα μόνο μειονέκτημα της Σταυριανής είναι το ότι δεν έχει εμπειρίες, δεν έχει φίλους, παρέες. Ο δάσκαλος βλέπει πως προσπαθεί. Σίγουρα δεν θα μπορέσει να καλύψει όλα τα κενά της. Αλλά είναι παιδί που μπορεί με τη βοήθειά του να καλύψει κάποια απόσταση. 

Συζητά με τους μαθητές. Κάποιοι πραγματικά κοιτούν τη Σταυριανή με μια “κατώτερη” ματιά. Κάποιοι άλλοι όμως απλά δεν ήξεραν. Δεν προσβάλλει το παιδί. Φέρνει απλά στο τμήμα μια ιστορία, μια ταινία και μετά συζητούν.

Η ενσυναίσθηση πάλι γίνεται μέσο για να πλησιάσουν την Σταυριανή. Αποφασίζουν οι μαθητές να τη βοηθήσουν. Κάθονται μαζί της κάθε μέρα και άλλος. Της δείχνουν τα μαθήματα. Τη βοηθούν σε ό,τι δεν καταλαβαίνει. 

Οι δικές της ασκήσεις είναι διαφορετικές πιο κοντά στις δικές της παραστάσεις μα το θέμα είναι ότι αυτό που πρέπει να παρουσιαστεί παρουσιάζεται. Ακόμα και το συντακτικό και η γραμματική παρουσιάζονται μέσα από παραδείγματα από τη δική της ζωή. Διαβάζουν παραμύθια στο χώρο της βιβλιοθήκης και η Σταυριανή τα αφηγείται στην τάξη και τα ζωγραφίζει. ΑΠΛΑ μεν αλλά τα ζωγραφίζει. 

Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, αλλά τουλάχιστον πια δεν είναι μόνη. Μια φορά κάθε βδομάδα μετά τη συνεννόηση του δασκάλου πρώτα με τους γονείς της Σταυριανής και μετά με τους άλλους γονείς, μένει στο σπίτι των κοριτσιών που είναι φίλες της. Δεν είναι πια μόνη. Το μέλλον της κανείς δεν το ξέρει. Αλλά για τη Σταυριανή πια το ότι την αποδέχονται είναι το πιο σημαντικό. Για αυτό είναι ευτυχισμένη.

Η τάξη του Χρήστου και του Πάνου είναι η πιο ζωηρή. Όλοι να μιλήσουν, όλοι να ναι πρώτοι, όλοι να κάνουν το δικό τους. Σκοτωμοί, παρεξηγήσεις, προβλήματα. Και ο Θεός βοηθός. «Είναι από τις τάξεις που κάνεις το Σταυρό σου και περιμένεις πότε θα πάνε στο Γυμνάσιο”. Αυτό λέγεται από πολλούς. Είτε γονείς, είτε από όσους εμπλέκονται με την τάξη. Είπαμε πρώτα τα παιδιά. 

Κάτι υπάρχει για να ναι τόσο ζωηροί. Πρέπει ο δάσκαλος να κάνει ένα πλάνο. Να βρεθεί ένας τρόπος να ελεγχθεί η κατάσταση πριν τραυματιστεί κανείς. Πρώτο σχέδιο. Εφημερία. Ο κάθε εκπαιδευτικός έχει εφημερία κάθε βδομάδα. Και ο δάσκαλος εξηγεί στα παιδιά τι σημαίνει εφημερία. Και ήρθε η ώρα να βάλει τη φαντασία στη μέση. 

Περνάει στους μαθητές του πως είναι κάτι σαν δύναμη SWATT, που σημαίνει «Ομάδα άμεσης επέμβασης σε προβλήματα”. Και έτσι τους κάνει βοηθούς “ελέγχου”. Κάθε φορά που έχει εφημερία, αναλαμβάνουν και οι δυναμικοί μαθητές του τα “δικά τους πόστα”. Άλλοι στις πόρτες, άλλοι στις εξώπορτες, άλλοι στους διαδρόμους.

Υπάρχει καθηκοντολόγιο και κάθε φορά επαναλαμβάνεται η ίδια εντολή: “Εσείς απλά εντοπίζετε το πρόβλημα και ενημερώνετε πως αν συνεχίσουν αυτό που κάνουν (κυρίως διαπληκτισμούς) θα ενημερώσετε τους εκπαιδευτικούς εφημερίας”. Ο Πάνος και ο Χρήστος είναι σε κάθε μία από τις δύο πόρτες. 

Απλά σταματούν τους μαθητές να ανεβαίνουν στις τάξεις. Την επόμενη βδομάδα ο δάσκαλος τους έχει μαζί στην περιπολία. Το καλύτερο είναι να τους φέρει κοντά με αυτό τον τρόπο καθώς συζητούν ήρεμα. Δεν τους αντιμετωπίζει ως δημιουργούς φασαρίας, αλλά ως μαθητές με ανησυχίες. 

Την επόμενη είναι μόνο οι δυο τους. Παρεμβαίνουν στους μαθητές που διαπληκτίζονται και τον φωνάζουν όταν έχουν θέμα συνέχισης της παραβατικής συμπεριφοράς των μαθητών. Το σχέδιο “εφημερία” αποδίδει καθώς τα δύο παιδιά συνεργάζονται. Όσο για την “φασαρία” της τάξης αυτή μετατρέπεται σε δημιουργικότητα. 

Μαθήματα προς διδασκαλία παρουσιάζονται από τα παιδιά προγράμματα για την βία επίσης και για κάθε παγκόσμια ημέρα. Ομάδες αντι-bulling αναλαμβάνουν να εξηγήσουν στους μικρότερους τι δεν πρέπει να κάνουν, και μέσα σε αυτούς και ο Πάνος και ο Χρήστος που έχουν αλλάξει.

Ο Πάνος πια έχει μάθει να μετράει μέχρι το 10 πριν ξεσπάσει και πολλές φορές χρησιμοποιεί μια ελαστική μικρή μπάλα εκτόνωσης που κρύβει μέσα στα χέρια του. Τον βοηθάει όχι μόνο να μη θυμώνει εύκολα, αλλά και να συγκεντρώνεται περισσότερη ώρα. Τώρα πια βοηθά και ως μαθηματικό μυαλό τους υπόλοιπους. 

Από την άλλη ο Χρήστος αναλαμβάνει να βοηθάει στα μαθήματα της γλώσσας και να οργανώνει ομάδες και επιτέλους κάθονται μαζί. Βέβαια κάποιες φορές διαπληκτίζονται αλλά το παρελθόν δεν μοιάζει με το παρόν. Αυτή η τάξη έχει ακόμα φασαρία. Ο δάσκαλος κάθε μέρα βγαίνει “κουφός” από τις φωνές τους και με πονοκέφαλο από τις ερωτήσεις τους αλλά πια η “φασαρία” έχει μετατραπεί σε δημιουργικότητα και κάτι μοναδικό συμβαίνει. 

Τα παιδιά επιτέλους παίζουν μαζί. Έχουν γίνει ομάδα. Μη μου πείτε ότι σε όλους μας δεν έχει τύχει μια τέτοια τάξη, ή δεν είχατε τέτοιους μαθητές. Το θέμα είναι ο δάσκαλος να ναι εκεί. Λίγο ψυχολόγος, λίγο εφευρέτης, λίγο θεωρητικός, πολύ πρακτικός, πάντα υπομονετικός και πάνω από όλα δημιουργικός σε όλα τα επίπεδα.

Η γνώση δεν έχει σημασία όταν οι μαθητές μας έχουν άλλα να αντιμετωπίσουν και κυρίως τον εαυτό τους. Πρέπει κάποια παιδιά να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και κάποια άλλα να τιθασεύσουν τον εγωισμό τους για να μπορέσει ο δάσκαλος και οι μαθητές να λειτουργήσουν ως ομάδα για να προχωρήσουν στη γόνιμη γνώση. 

Πρέπει ο δάσκαλος να μπορεί να αναγνωρίζει τις ιδιαιτερότητες, να στηρίζει αλλά και να βοηθάει το κάθε παιδί ανάλογα με ό,τι αυτό κουβαλάει στην πλατούλα του από το περιβάλλον του, αλλά και ανάλογα με το χαρακτήρα και την προσωπικότητά του.

Να κοιτάξει να βγάλει προς τα έξω τα καλά στοιχεία και να τιθασεύσει τα αρνητικά. Και κάθε παιδί που ο δάσκαλος θα βοηθήσει, κάποια στιγμή στο μέλλον το παιδί αυτό θα καταφέρει πολλά περισσότερα από όσα του πρόσδιδε ο περίγυρός του.

Ο δάσκαλος έχει τη δύναμη να δώσει φτερά σε ένα παιδί. Αρκεί να προσέξει την ψυχή του.






© Lauren Marie

Πώς το πληγωμένο μέσα μας παιδί μολύνει τη ζωή μας....!!!!!!!!

«Πιστεύω ότι αυτό το παραμελημένο, πληγωμένο μέσα παιδί του παρελθόντος είναι η μεγαλύτερη πηγή της ανθρώπινης δυστυχίας. Μέχρι να διεκδικήσουμε και να προασπίσουμε εκείνο το παιδί, αυτό θα συνεχίσει να κάνει εκδραμάτιση και να μολύνει την ενήλικη ζωή μας». -Bradshaw

Πολλά άτομα ενηλικιώνονται έχοντας μέσα τους ένα θυμωμένο και πληγωμένο παιδί, το οποίο χωρίς αιτία και ασυνείδητα μολύνει την ενήλικη συμπεριφορά του ατόμου.

Για να γίνει κατανοητό πώς μας επηρεάζει το πληγωμένο μέσα μας παιδί θα πρέπει να δούμε τα βασικά χαρακτηριστικά με τα οποία εκφράζεται και επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα τη ζωή μας.

Συν-εξάρτηση : Η συν-εξάρτηση σημαίνει ότι το άτομο δεν έχει επαφή με τα δικά του αισθήματα, τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες, με αποτέλεσμα να βιώνει απώλεια της ταυτότητας. Το άτομο εξαρτάται από κάτι έξω από τον εαυτό του για να μπορεί να έχει μια ταυτότητα.

Τα νοσηρά οικογενειακά συστήματα υποθάλπουν τη συνεξάρτηση. Όταν το οικογενειακό περιβάλλον είναι γεμάτο βία ή αδιαφορία το παιδί πρέπει να επικεντρωθεί σε κάτι έξω από αυτό.

«Χωρίς υγιή εσωτερική ζωή, ζει στην εξορία προσπαθώντας να βρει εκπλήρωση από έξω».

Οι ανάγκες της παιδικής ηλικίας δεν ικανοποιήθηκαν, με αποτέλεσμα το άτομο να μην γνωρίζει ποιο είναι, ποια είναι η ταυτότητά του.

Βάναυση συμπεριφορά : Κάποια άτομα με το πληγωμένο μέσα τους παιδί μπορεί να εμφανίσουν βάναυση συμπεριφορά.

Όταν ένα παιδί βιώνει κακοποίηση κατά τη διάρκεια της σωματικής, συναισθηματικής ή σεξουαλικής βίας που δέχεται δεν μπορεί να παραμείνει μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, με αποτέλεσμα να απομακρύνεται από τον εαυτό του.

Για να επιβιώσει από τον πόνο το παιδί αποσυνδέεται από την ταυτότητά του και αντί για αυτό ταυτίζεται με τον βασανιστή του, το άτομο από το οποίο δέχεται τη βία.

Ναρκισσιστική διαταραχή : Μια βασική ανάγκη κάθε παιδιού είναι η άνευ όρων αγάπη, που προέρχεται από έναν μη επιτιμητικό γονέα. Μέσα από την αγάπη αυτή που δέχεται, το παιδί μαθαίνει ποιο πραγματικά είναι.

Όλοι έχουμε ανάγκη από ένα πρόσωπο που λειτουργεί ως καθρέφτης και αντανακλά τα κομμάτια του εαυτού μας, που μας δείχνει ότι μετράμε, ότι αξίζουμε, ότι κάθε κομμάτι του εαυτού μας μπορεί να γίνει αποδεκτό.

Ως παιδιά έχουμε ανάγκη να στηριχτούμε στην αγάπη όσων μας φροντίζουν. Πρόκειται για υγιείς ναρκισσιστικές ανάγκες, που αν δεν έχουν ικανοποιηθεί, έχουμε οδηγηθεί σε μια απώλεια ή καταστροφή της αίσθησής μας για το Εγώ Είμαι.

Αν ως ενήλικες κουβαλάμε μέσα μας ένα παιδί που είναι ναρκισσιστικά στερημένο τότε έχουμε μια ακόρεστη λαχτάρα για αγάπη, προσοχή και τρυφερότητα.

Οι απαιτήσεις του παιδιού έρχονται στην επιφάνεια και σαμποτάρουν τις ενήλικες σχέσεις μας, καθώς νιώθουμε ότι η αγάπη που μας δίνουν δεν είναι αρκετή. Ένα ναρκισσιστικά στερημένο παιδί δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, καθώς στην πραγματικότητα είναι ανάγκες του παιδιού και όχι του ενήλικα.

Πρόκειται για ανάγκες εξάρτησης, που απαιτούν μια διαρκή παρουσία του άλλου για να ικανοποιηθούν, καθώς τα παιδιά έχουν την ανάγκη του γονιού δίπλα τους όλη την ώρα. Για να επέλθει θεραπεία θα πρέπει ο ενήλικας να θρηνήσει για αυτή τη στέρηση που έχει βιώσει και βιώνει.

Οι ναρκισσιστικά στερημένοι ενήλικες απογοητεύονται από τις σχέσεις τους, αναζητούν τον τέλειο εραστή που θα ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες τους, γίνονται εξαρτημένα άτομα, αναζητούν υλικές ανέσεις και χρήματα και χρησιμοποιούν τα παιδιά για να καλύψουν τις ναρκισσιστικές τους ανάγκες.

Εμπιστοσύνη : Ένα ακόμη σημαντικό θέμα κατά τη φροντίδα του παιδιού είναι πόσο αξιόπιστοι είναι αυτοί που το φροντίζουν, ώστε να βοηθήσουν το παιδί να μην αναπτύξει ένα αίσθημα δυσπιστίας.

Το παιδί που έχει μεγαλώσει μέσα σε ένα επικίνδυνο, εχθρικό και απρόβλεπτο περιβάλλον, θεωρεί ότι θα πρέπει να είναι πάντα σε εγρήγορση ώστε να ελέγχει τα πάντα και να μην πληγωθεί.

Το παιδί που μεγάλωσε χωρίς την κατάκτηση της εμπιστοσύνης από το περιβάλλον είτε εγκαταλείπει κάθε έλεγχο και εμπιστεύεται με ένα αφελή τρόπο, ενώ εξαρτάται από τους άλλους και τους υπερεκτιμά, είτε αποσύρεται στην απομόνωση και τη μοναξιά, βάζοντας προστατευτικά τείχη γύρω του.

«Ένα άτομο που δεν έμαθε να εμπιστεύεται συγχέει την ένταση με την οικειότητα, την καταπίεση με τη φροντίδα και τον έλεγχο με την ασφάλεια».

Συμπεριφορά ρόλων : «Η εκδραμάτιση ή η εκ νέου αναπαράσταση είναι ένας από τους πιο καταστροφικούς τρόπους με τους οποίους το πληγωμένο μέσα μας παιδί σαμποτάρει τη ζωή μας».

Μέσα από συμπεριφορές καταναγκασμού που μας οδηγούν σε επανάληψη του παρελθόντος θεωρούμε ότι αυτή τη φορά θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε. Μπαίνουμε σε μια διαδικασία να πιστεύουμε ότι αν γίνουμε τέλειοι θα καταφέρουμε να κάνουμε τον γονιό να μας υπολογίσει και να μας δείξει αγάπη και στοργή.

Επίσης, η εκδραμάτιση μπορεί να είναι προς τον εαυτό μας και να αφορά την κακοποίηση που έχουμε βιώσει στο παρελθόν.

«Το αδιάλυτο συναίσθημα από το παρελθόν συχνά στρέφεται εναντίον του εαυτού».

Μαγική πίστη: είναι η πίστη ότι ορισμένες λέξεις, χειρονομίες ή συμπεριφορές μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα.

Οι δυσλειτουργικοί γονείς συχνά ενισχύουν τη μαγική σκέψη των παιδιών τους. Είναι φυσικό ένα παιδί να σκέφτεται μαγικά. Αλλά αν ένα παιδί είναι πληγωμένο λόγω των ανικανοποίητων αναγκών εξάρτησης, δε μεγαλώνει στην πραγματικότητα. Γίνεται ενήλικος μολυσμένος από τη μαγική λογική του παιδιού.

Παραδείγματα μαγικής πίστης είναι:  " Αν έχω χρήματα θα είμαι εντάξει". "Αν προσπαθήσω πολύ, ο κόσμος θα με ανταμείψει". "Η αναμονή φέρνει υπέροχα αποτελέσματα". "Ο γάμος μπορεί να λύσει όλα μου τα προβλήματα".

Αν το μέσα μας παιδί είναι πληγωμένο, θα συνεχίσει να αντιλαμβάνεται αυτές τις ιστορίες κυριολεκτικά. Ως ενήλικες παιδιά, περιμένουμε και/ ή αναζητάμε με τρόπο μαγικό το καλό τέλος όπου έκτοτε θα ζήσουμε ευτυχισμένοι».

Δυσλειτουργία οικειότητας : Πολλοί ενήλικες που έχουν ένα πληγωμένο μέσα τους παιδί κινούνται ανάμεσα στον φόβο της εγκατάλειψης και τον φόβο του καταποντισμού της προσωπικότητας.

Κάποιοι είναι μόνιμα απομονωμένοι επειδή φοβούνται να αφεθούν στις εκδηλώσεις αγάπης ενός άλλου προσώπου, ενώ κάποιοι αρνούνται να διακόψουν καταστροφικές σχέσεις επειδή φοβούνται να μείνουν μόνοι.

Το πληγωμένο μέσα μας παιδί δεν μας αφήνει να αναπτύξουμε οικειότητα στις σχέσεις, καθώς δεν έχουμε την αίσθηση του αυθεντικού εαυτού.

Το πληγωμένο παιδί έχει ήδη βιώσει ένα μεγάλο πλήγμα, που είναι η απόρριψη του αυθεντικού εαυτού, καθώς δεν πήρε την επιβεβαίωση που είχε ανάγκη από τον γονιό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός ψεύτικου εαυτού, που συμπεριφέρεται με τον τρόπο που θεωρεί ότι θα μπορέσει να κερδίσει την αγάπη.

«Βαθμιαία, ο ψεύτικος εαυτός γίνεται αυτός που το άτομο νομίζει πραγματικά ότι είναι. Ξεχνάει ότι ο ψεύτικος εαυτός είναι μια προσαρμογή, ένας ρόλος βασισμένος σε ένα σενάριο που κάποιος άλλος έγραψε.

Πώς μπορείς να μοιραστείς τον εαυτό σου με έναν άλλο, όταν δεν ξέρεις στην πραγματικότητα ποιος είσαι; Πώς μπορεί κάποιος άλλος να σε μάθει αν δεν ξέρεις εσύ ποιος πραγματικά είσαι;

Χωρίς ασφαλή όρια δεν μπορούμε να ξέρουμε που τελειώνουμε εμείς και που αρχίζουν οι άλλοι. Δε μπορούμε να πούμε όχι και δεν ξέρουμε τι θέλουμε, πράγματα που είναι κρίσιμες μορφές συμπεριφοράς για την καθιέρωση της οικειότητας».

Απείθαρχη συμπεριφορά : Το παιδί έχει ανάγκη από γονείς που λειτουργούν με βάση την αυτοπειθαρχία και δεν την απαιτούν μόνο από το παιδί.

«Μαθαίνουν από αυτό που οι γονείς τους στην πράξη κάνουν, όχι από αυτό που λένε ότι κάνουν. Όταν οι γονείς δεν είναι πρότυπα πειθαρχίας, το παιδί γίνεται απείθαρχο. Όταν οι γονείς τιμωρούν αυστηρά (και δεν κάνουν όσα λένε) το παιδί γίνεται υπερ-πειθαρχικό.

Το απείθαρχο μέσα μας παιδί είναι φυγόπονο, χρονοτριβεί, αρνείται να αναβάλλει την άμεση ικανοποίηση των αναγκών του, επαναστατεί, είναι ισχυρογνώμον και αδιάλλακτο και δρα ενστικτωδώς χωρίς σκέψη.

Το υπερ-πειθαρχικό παιδί είναι άκαμπτο, έμμονο, υπερβολικά ελεγχόμενο και υπάκουο, ευχαριστεί τους άλλους και είναι παγιδευμένο στη ντροπή και την ενοχή. Οι περισσότεροι ταλαντεύονται ανάμεσα στα δύο».

Εξαρτημένη καταναγκαστική συμπεριφορά : Το πληγωμένο μέσα μας παιδί έχει ανάγκη από σχέσεις εξάρτησης για να μπορέσει να επιβιώσει.

Η εξάρτηση αποτελεί μια παθολογική σχέση προς κάθε μορφή αλλαγής της διάθεσης η οποία οδηγεί σε καταστροφικές για τη ζωή συνέπειες. Οι εξαρτήσεις είναι εξαρτήσεις δράσης (εργασία, αγορές, χαρτοπαιξία, σεξ, θρησκευτικές ιεροτελεστίες), συναισθηματικές εξαρτήσεις και εξαρτήσεις από διάφορα αντικείμενα.

«Η σκέψη μπορεί να είναι ένας τρόπος για να αποφύγουμε τα συναισθήματα».

Όλες οι εξαρτήσεις έχουν ένα στοιχείο σκέψης, που ονομάζεται ψυχαναγκασμός.

«Στον πυρήνα των περισσότερων έξεων υπάρχει το πληγωμένο μέσα παιδί, το οποίο βρίσκεται σε συνεχή κατάσταση λαχτάρας και ακόρεστης ανάγκης».

Διαστροφές της σκέψη : Το παιδί καθώς μεγαλώνει έχει ανάγκη από υγιή πρότυπα για να μπορέσει να μάθει να ξεχωρίζει τη σκέψη από το συναίσθημα- «να σκέπτονται τα συναισθήματα και να νιώθουν τη σκέψη».

Αν το παιδί μάθει να διαχωρίζει τη σκέψη από το συναίσθημα, μεγαλώνοντας μπορεί να χρησιμοποιήσει τη σκέψη σαν ένα τρόπο για να αποφύγει τα οδυνηρά συναισθήματα που βιώνει.

Δύο παραδείγματα διαστρέβλωσης της σκέψης είναι η γενίκευση (γίνεται διαστρέβλωση όταν τη χρησιμοποιούμε για να μας αποσπάσει από τα συναισθήματά μας) και λεπτολογία (όταν η λεπτολογία- έμφαση στις λεπτομέρειες- χρησιμεύει για να μας αποσπάσει από τα οδυνηρά συναισθήματά μας, τότε διαστρεβλώνει την πραγματικότητα της ζωής μας.

Αν απορροφηθούμε σε συμπεριφορές τελειομανίας δίνοντας έμφαση στη λεπτομέρεια αποφεύγουμε τα συναισθήματα της ανεπάρκειας που νιώθουμε).

Το κενό (απάθεια, κατάθλιψη) : Το πληγωμένο μέσα μας παιδί μπορεί να μας οδηγήσει στην εκδήλωση μιας χαμηλού βαθμού κατάθλιψης, που εκφράζεται κυρίως με ένα αίσθημα κενότητας.

Η κατάθλιψη οφείλεται στην υιοθέτηση του ψεύτικου εαυτού και στην εγκατάλειψη του αληθινού εαυτού, που δημιουργεί ένα κενό μέσα στο άτομο. «Αναφέρομαι σ’ αυτό το φαινόμενο ως η "τρύπα στην ψυχή κάποιου". Όταν ένα άτομο χάσει τον αυθεντικό εαυτό του, χάνει την επαφή με τα αληθινά αισθήματα, τις ανάγκες και τις επιθυμίες του.

Αντί γι’ αυτά βιώνει αισθήματα που απαιτούνται για τον ψεύτικο εαυτό του. Το να έχεις ψεύτικο εαυτό σημαίνει να παίζεις κάποιο ρόλο. Ο αληθινός εαυτός δεν είναι ποτέ παρών». Το άτομο ουσιαστικά νιώθει ένα κενό και μια απάθεια, καθώς βρίσκεται σε μια κατάσταση πένθους του αληθινού εαυτού.

«Όταν το μέσα μας παιδί πληγώνεται, νιώθουμε κενοί και μελαγχολικοί. Η ζωή έχει κάτι το μη πραγματικό γύρω της. Είμαστε εκεί, αλλά δε μετέχουμε. Αυτή η αίσθηση του κενού οδηγεί στη μοναξιά. Επειδή ποτέ δεν είμαστε αυτοί που πράγματι είμαστε, δεν είμαστε ποτέ αληθινά παρόντες. Ακόμη κι αν οι άνθρωποι μας θαυμάζουν και προσκολλούνται σε μας, νιώθουμε μόνοι».

Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά οδηγούν στη διατήρηση ενός πληγωμένου μέσα μας παιδιού, το οποίο μολύνει την ενήλικη ζωή μας, με αποτέλεσμα να κουβαλάμε συναισθήματα από την παιδική ηλικία, που διαστρεβλώνουν τις ανάγκες και επιθυμίες μας, την αναζήτηση αγάπης και τα συναισθήματα που μας προκαλούν οι σχέσεις μας.

«Αυτό το παραμελημένο, πληγωμένο μέσα παιδί του παρελθόντος είναι η μεγαλύτερη πηγή της ανθρώπινης δυστυχίας».

Bradshaw, John. (1992). «Ο γυρισμός στο μέσα μας παιδί», Εκδόσεις Λύχνος.





Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc

Γιατί η εβδομάδα πριν τη Μεγάλη λέγεται «βουβή» ή «κουφή» ;

H έκτη και τελευταία εβδομάδα της Μεγάλης Σαρακοστής ονομάζεται «Εβδομάδα των Βαΐων». Για έξι μέρες πριν το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων η λατρεία της Εκκλησίας μας ωθεί ν' ακολουθήσουμε το Χριστό καθώς πρώτος αναγγέλλει το θάνατο του φίλου Του και κατόπιν αρχίζει το ταξίδι Του στη Βηθανία και στην Ιερουσαλήμ.

Στο κέντρο της προσοχής είναι ο Λάζαρος - η αρρώστια του, ο θάνατός του, ο θρήνος των συγγενών του και η αντίδραση του Χριστού σ' όλα αυτά. 

Η τελευταία εβδομάδα δηλαδή περνάει με πνευματική περισυλλογή πάνω στην ερχόμενη συνάντηση του Χριστού με το θάνατο - πρώτα στο πρόσωπο του φίλου Του Λαζάρου, έπειτα στο θάνατο του ίδιου του Χριστού.

Πλησιάζει η «ώρα του Χριστού» για την οποία τόσο συχνά μιλούσε και προς αυτήν προσανατολιζόταν όλη η επίγεια διακονία Του. Η ανάσταση του Λαζάρου έγινε για να βεβαιωθούμε για «Την κοινήν ανάστασιν». 

Είναι κάτι το συναρπαστικό να γιορτάζουμε κάθε μέρα για μια ολόκληρη εβδομάδα αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, που αργά αργά πλησιάζει, να γινόμαστε μέρος της, να νιώθουμε με όλο το είναι μας αυτό που υπονοεί ο Ιωάννης με τα λόγια του : «Ιησούς ως είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους συνελθόντας... ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν... και εδάκρυσεν» (Ιωάν. 11, 33-35). Μέσα στη λειτουργική ορολογία, το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων είναι η «έναρξη του Σταυρού».

Παρά ταύτα ο ευσεβής λαός μας αποκαλεί την εβδομάδα αυτή «κουφή» η «βουβή» με μοναδική δικαιολογία ότι την Εβδομάδα αυτή δεν τελούνται Ακολουθίες και ως εκ τούτου δεν σημαίνει ούτε η καμπάνα οπότε ούτε λέμε (Ακολουθία) ούτε ακούμε (Καμπάνα) αυτήν την Εβδομάδα.

Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Αρκεί μια ματιά στα Λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας για να μας πείσει ότι, όχι «βουβή» και «κουφή» δεν είναι αυτή η Εβδομάδα αλλά αντίθετα, όπως είδαμε και πιο πάνω, είναι πλήρης μηνυμάτων και Θεολογικών εννοιών γύρω από το Μυστήριο του θανάτου. 

Παλαιότερα αυτό καλλιεργείτο και από τους ίδιους τους ιερείς σαν μια δικαιολογημένη ίσως!! προσπάθεια για λίγη ξεκούραση λίγο πριν τον μεγάλο κόπο της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος.




sophia-siglitiki

Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

Τα 6 στάδια της αλλαγής.....!!!!!!!

1. Άλλαξε τον τρόπο που σκέφτεσαι και θα αλλάξουν οι πεποιθήσεις σου.

2. Όταν αλλάξουν οι πεποιθήσεις σου, θα αλλάξουν οι προσδοκίες σου.

3. Όταν αλλάξουν οι προσδοκίες, θα αλλάξει η διάθεσή σου.

4. Όταν αλλάξει η διάθεσή σου, θα αλλάξει η συμπεριφορά σου.

5. Όταν αλλάξει η συμπεριφορά σου, θα αλλάξει η απόδοσή σου.

6. Όταν αλλάξει η απόδοσή σου, θα αλλάξει η ζωή σου.

Αυτά είναι τα 6 στάδια που επιφέρουν αλλαγή «πλεύσης», σε όσους θέλουν ουσιαστικά να αλλάξουν την ίδια τους ζωή, παρατηρεί ο Dr. John C. Maxwell, σε μια πρόσφατη μελέτη του.

Στάδιο 1ο
Άλλαξε τον τρόπο που σκέφτεσαι και θα αλλάξουν οι πεποιθήσεις σου.
Επειδή όλα ξεκινούν από το μυαλό, η σκέψη είναι η πρωτογενής και κινητήριος δύναμη για το ξεκίνημα της οποιασδήποτε αλλαγής. Με άλλα λόγια αυτό που σκεφτόμαστε, αυτό και γινόμαστε. Κάνουμε περίπου 60.000 σκέψεις καθημερινά, το 95% των οποίων είναι ίδιες με τις σκέψεις που κάναμε την προηγούμενη ημέρα. 

Αυτό σημαίνει ότι οι σκέψεις που επαναλαμβάνονται συνέχεια δημιουργούν στον εγκέφαλο «νευρολογικά μονοπάτια» που χτίζονται μέσα μας με τη μορφή των πεποιθήσεων. 

Αρχίζουμε να πιστεύουμε αυτά που σκεφτόμαστε. Οι επαναλαμβανόμενες σκέψεις μετατρέπονται σε «πιστεύω». Αυτά τα «πιστεύω» ονομάζονται πεποιθήσεις. Δεν είναι παρά μια συλλογή συσσωρευμένων σκέψεων που προκαθορίζουν την πραγματικότητά μας και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και όσα μας συμβαίνουν.

Στάδιο 2ο
Όταν αλλάξουν οι πεποιθήσεις σου, θα αλλάξουν οι προσδοκίες σου.
Oι πεποιθήσεις είναι η πίστη που έχουμε σχετικά με κάτι. Είναι η εσωτερική διαβεβαίωση ότι αυτό που βλέπουμε, κάνουμε, αισθανόμαστε, ή αντιμετωπίζουμε είναι αληθινό, υπαρκτό και ουσιώδες. 

Είναι μια βαθιά αίσθηση ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι, ή ότι είμαστε ανίκανοι να το πραγματοποιήσουμε. Με άλλα λόγια, ένας βαθύτερος μηχανισμός ενεργοποιείται μέσα μας. Αυτός είναι ο μηχανισμός της πίστης. Αυτός ο μηχανισμός μπορεί να ελέγχει και να προκαθορίζει οτιδήποτε κάνουμε.

Είναι αυτό που είπε ο Henry Ford ότι «Είτε νομίζεις ότι μπορείς, είτε νομίζεις ότι δεν μπορείς, έχεις δίκιο!». Η ιστορία έχει αποδείξει πόση δύναμη εξασκούν οι πεποιθήσεις επάνω στην παραγωγικότητα ενός ατόμου. 

Εκεί που δεν φτάνει η σκληρή δουλειά, οι πεποιθήσεις παίρνουν τη σκυτάλη. Πολλές φορές τα αποτελέσματα των πράξεων κάποιου δεν προκαθορίζονται από το πόσο σκληρά έχει εργαστεί, αλλά από το είδος των πεποιθήσεων και «πιστεύω» που έχει και που διαμορφώνουν το χαρακτήρα και τις ενέργειές του. 

Έτσι, ο εξωτερικός μας κόσμος διαμορφώνεται ανάλογα με αυτό που βαθιά μέσα μας πιστεύουμε. Αυτό σημαίνει πως οτιδήποτε πιστεύουμε βαθιά μας να συμβεί, το βλέπουμε να υλοποιείται στη ζωή μας.

Ο συγγραφέας Brian Cavanaugh περιγράφει παραστατικά τη δύναμη των πεποιθήσεων και πως διαμορφώνουν τις προσδοκίες μας για κάτι, στην παρακάτω ιστορία :

Ένα κοριτσάκι είδε το φως της ζωής σαν το 20ο από τα 22 παιδιά μιας οικογένειας πολύ φτωχής σ’ ένα χαμόσπιτο στο Μπάκγουντς του Τέννεσυ. Ήταν πρόωρο και καχεκτικό, κι η επιβίωσή του ήταν αμφίβολη. 

Στα τέσσερά του χρόνια έπαθε περιπνευμονία και σκαρλατίνα, πράγμα που αποτελούσε θανάσιμο συνδυασμό, και την άφησε μ’ ένα παράλυτο κι άχρηστο αριστερό πόδι. Έτσι, αναγκάστηκε να φοράει σιδερένια περικνημίδα. Όμως, είχε μια μάνα που της έδινε πολύ κουράγιο.

Η μητέρα της είδε ότι το κοριτσάκι ήταν πολύ έξυπνο, και της είπε ότι παρά τα σιδερικά στο πόδι της, εκείνη θα μπορούσε να κάνει ότι θα ήθελε στη ζωή της, αρκεί μόνο να έχει πίστη, επιμονή, θάρρος και αδάμαστο πνεύμα.

Στα εννιά της χρόνια λοιπόν η μικρή πέταξε την περικνημίδα κι άρχισε να βηματίζει με τρόπο που, κατά πως έλεγαν οι γιατροί, ποτέ της δε θα μπορούσε κανονικά να καταφέρει. Στα επόμενα τέσσερα χρόνια ανέπτυξε ένα ρυθμικό βηματισμό που θεωρήθηκε θαύμα από την ιατρική άποψη. 

Και τότε η κοπέλα εκείνη έβαλε στο νου της την απίστευτη ιδέα να γίνει η ταχύτερη γυναίκα στον κόσμο, μια δρομέας με ένα τέτοιο πόδι,– αν ήταν ποτέ δυνατόν ;

Στα 13 της άρχισε να τρέχει σε αγώνες δρόμου, κι έφτανε τελευταία – και μάλιστα σε μεγάλη απόσταση….. αλλά πάντως έφτανε. Έπαιρνε μέρος σε κάθε αγώνα δρόμου στο γυμνάσιο, και πάντοτε έφτανε τελευταία. 

Όλοι την παρακαλούσαν να τα παρατήσει. Όμως μια φορά έφτασε προτελευταία. Και μετά έφτασε η μεγάλη μέρα που κέρδισε μια κούρσα. Και από τότε η Βίλμα Ρούντολφ κέρδιζε σ’ οποιονδήποτε αγώνα δρόμου έπαιρνε μέρος.

Αργότερα γράφτηκε στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιου του Τέννεσυ, όπου και συνάντησε ένα προπονητή με το όνομα Εντ Τέμπλ. Αυτός έπιασε το αδάμαστο πνεύμα της κοπέλας, το ότι είχε την πίστη της στο Θεό, καθώς και το ότι ήταν προικισμένη μ’ ένα μεγάλο ταλέντο απ’ τη φύση της. 

Κι έτσι την προπόνησε για να πάρει μέρος τους Ολυμπιακούς. Στους Ολυμπιακούς βρέθηκε να αντιμετωπίζει την ταχύτερη δρομέα της εποχής εκείνης, μια νεαρή Γερμανίδα με το όνομα Γιούτα Χάϊνε, που δεν την είχε μέχρι τότε νικήσει καμιά άλλη γυναίκα. 

Όμως η Βίλμα την νίκησε στα 100 μέτρα, και κατόπιν και στα 200, κι έτσι πήρε και δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια.

Και μετά ήρθε η σκυταλοδρομία 4 x 100, όπου και πάλι ήταν αντιμέτωπες η Βίλμα με την Γιούτα. Οι πρώτες δύο κοπέλες της ομάδας της Βίλμα πήγαν πολύ καλά στην αλλαγή της σκυτάλης, όταν όμως η τρίτη έφτασε να δώσει τη σκυτάλη στη Βίλμα, ήταν τόση η ταραχή της ώστε της έπεσε κάτω, κι η Βίλμα είδε τη Γιούτα να αποκτά σοβαρό προβάδισμα. 

Ήταν φανερά αδύνατο οποιαδήποτε άλλη να προλάβει αυτή την ταχύτατη κι ευέλικτη γυναίκα. Όμως εκείνη το πέτυχε ! Κι έτσι η Βίλμα Ρούντολφ κέρδισε τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια.

Στάδιο 3ο
Όταν αλλάξουν οι προσδοκίες, θα αλλάξει η διάθεσή σου.
Κάποτε κάποιοι φοιτητές έκαναν ένα πείραμα. Έβαλαν μερικές σκνίπες μέσα σε μια γυάλα, και την έκλεισαν από πάνω. Στην αρχή οι σκνίπες προσπάθησαν να πηδήξουν ψηλά και να φύγουν, αλλά κάθε φορά χτυπούσαν στο καπάκι. Μετά από μια περίπου ώρα εγκατέλειψαν την προσπάθεια. 

Αυτό που παρατήρησαν οι φοιτητές ήταν ότι ακόμα και όταν άνοιξαν το καπάκι οι σκνίπες έμεινα στη θέση τους και τελικά ψόφησαν από την πείνα. Γιατί; Γιατί απλά, δεν περίμεναν να καταφέρουν να πηδήξουν τόσο ψηλά ώστε να απελευθερωθούν! Οι προσδοκίες τους σχετικά με το αν θα μπορούσαν να απεγκλωβιστούν επηρέασαν τον τρόπο που αντιμετώπισαν το πρόβλημα.

Ένα άλλο αληθινό περιστατικό αποδεικνύει τη δύναμη που έχουν οι προσδοκίες στη ζωή μας.

Στην αρχή μιας σχολικής χρονιάς ο διευθυντής και κάποιοι ερευνητές ψυχολόγοι κάλεσαν σε συνάντηση τρεις καθηγητές. Τους είπαν ότι είχαν επιλεγεί επειδή ήσαν οι πιο καλύτεροι και πιο κατάλληλοι καθηγητές του σχολείου για να διδάξουν μερικούς εξαιρετικά προικισμένους μαθητές, που βρέθηκαν η αφρόκρεμα μετά από ένα IQ τεστ. 

Για να μην δημιουργηθούν όμως παράπονα από τους γονείς των άλλων, δεν θα έπρεπε να πουν ούτε λέξη για το γεγονός ότι είχαν τους καλύτερους μαθητές, και προπαντός ούτε καν στους ίδιους τους ενδιαφερόμενους.

Στο τέλος της χρονιάς οι «χαρισματικοί» αυτοί μαθητές είχαν πάρει όλοι άριστα και είχαν διακριθεί στα περισσότερα μαθήματα. Τότε οι καθηγητές είχαν άλλη μια συνάντηση με το διευθυντή και τους ψυχολόγους, όπου και ρωτήθηκαν σχετικά με τις δικές τους προσπάθειες. 

Οι καθηγητές είπαν ότι οι μαθητές ήσαν πάρα πολύ ευφυείς, αφοσιωμένοι στα μαθήματα, και το ευκολότερο πράγμα ήταν το να τους διδάσκουν.

Και τότε οι ψυχολόγοι τους ενημέρωσαν ότι επρόκειτο για ένα τεστ, και ότι οι μαθητές που τους ανατέθηκαν είχαν επιλεγεί τυχαία, και δεν ήσαν κάτι ιδιαίτερο από τους άλλους συμμαθητές τους στα προηγούμενα χρόνια. 

Στην είδηση αυτή οι καθηγητές απάντησαν, «Ίσως να είναι έτσι, αλλά τα κατάφεραν τόσο καλά επειδή εμείς είμαστε οι καλύτεροι καθηγητές». Η απάντηση στην παρατήρηση αυτή ήταν, «όχι, και η δική σας επιλογή έγινε επίσης με κλήρωση. Στην πραγματικότητα σας επιλέξαμε επειδή είσαστε καθηγητές μέσου επιπέδου στο σχολείο μας.»

Η ιστορία αυτή βασίζεται σε πραγματική ερευνητική μελέτη σχετικά με τα αποτελέσματα της προσδοκίας στη μάθηση. Έτσι λοιπόν, παρατηρούμε ξεκάθαρα το μέτρο και το βαθμό που οι προσδοκίες που έχουμε για κάτι προκαθορίζουν τον τρόπο που θα το αντιμετωπίσουμε και την απόδοσή μας.

Στάδιο 4ο
Όταν αλλάξει η διάθεσή σου, θα αλλάξει η συμπεριφορά σου.
Η διάθεσή μας προκαθορίζει τον τρόπο που λειτουργούμε και αντιδρούμε σε καθημερινή βάση. Η διάθεσή μας επηρεάζεται συνέχεια από το βαθμό της αυτο-εκτίμησης που έχουμε. 

Με άλλα λόγια, η εργασιακή μας αποτελεσματικότητα είναι «ακριβές φωτοαντίγραφο» του πόσο λίγο ή πολύ, εκτιμούμε ότι μπορεί να πετύχουμε αυτό με το οποίο καταπιανόμαστε. Η διάθεση είναι ο μοχλός που διαμορφώνει τη δημιουργικότητα, την ψυχραιμία, την ικανότητα πνευματικής διαύγειας και πολλές άλλες δράσεις, αντιδράσεις και ικανότητές μας.

Όταν η διάθεσή μας αλλάζει προς το καλύτερο, η συμπεριφορά μας ακολουθεί. Συμμετέχουμε περισσότερο σε οτιδήποτε κάνουμε. Το βιώνουμε εντονότερα. Το περιεργαζόμαστε σφαιρικότερα. Είμαστε ανοιχτοί σε νέα προοπτική. Η φαντασία μας απελευθερώνει το απόλυτο δυναμικό της. Η δημιουργικότητα πιάνει δουλειά. Τα αποτελέσματα γίνονται ορατά, εμφανή.

Κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει είναι ότι κάθε φορά που αλλάζει η δική μας συμπεριφορά, αλλάζει και η συμπεριφορά των άλλων απέναντί μας. Είναι αυτό που ονομάζω ο «Νόμος της Συμπεριφοράς». 

Η συμπεριφορά γεννά συμπεριφορά. Η συμπεριφορά των άλλων προς το πρόσωπό μας δεν είναι παρά ο καθρέφτης της δικής μας συμπεριφοράς προς τους άλλους. Άρα, αν θέλουμε αυτή να αλλάξει θα πρέπει εμείς πρώτοι να κάνουμε μια αλλαγή στη δική μας διάθεση.

Βήμα 5ο
Όταν αλλάξει η συμπεριφορά σου, θα αλλάξει η απόδοσή σου.
«Η δυστυχία είναι ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων προτιμά να ζει με τα ίδια παλιά προβλήματα, αντί να ζει με νέες λύσεις», γράφει ο Maxwell. 

Προτιμούμε να νοιώθουμε άνετα, παρά να είμαστε καλά. Είναι αυτό που ονομάζω «η ζώνη της άνεσης». Η περιοχή εκείνη μέσα στην οποία προτιμούμε να είμαστε. Μια περιοχή που γνωρίζουμε και που η συνήθεια μας ναρκώνει. Δεν είμαστε υποχρεωτικά ευτυχισμένοι, δεν περνάμε καλά, αλλά μας τρομάζει το …ξεβόλεμα. Η αλλαγή σκηνικού, η διαδικασία του να μπούμε σε περιοχές άγνωστες και ξένες για μας.

Το «κόλλημα» με το γνώριμο, το οικείο, με το «διάβολο» που ξέρουμε. Ακόμα κι΄ όταν ξέρουμε ότι οι αλλαγές που πρέπει να κάνουμε είναι για το καλό μας, δυσκολευόμαστε να τις κάνουμε. Μόνο και μόνο επειδή δεν θέλουμε να ξεβολευτούμε.

Όπως το ανέκδοτο με τους στρατιώτες και τον ελεύθερο σκοπευτή που τους αποδεκάτιζε ταμπουρωμένος στην κορυφή του λόφου. Όταν ήρθε ο λοχαγός και τους είδε αποδεκατισμένους, τους ρωτά γιατί δεν τον σκοτώνουν. Ξέρετε τι του απάντησαν; «Αν τον σκοτώσουμε και έρθει κάποιος άλλος καλύτερος από αυτόν, τί θα κάνουμε;»

Μέχρι να μάθουμε να ζούμε με κάτι καλύτερο, αλλά αρχικά άβολο, ποτέ δεν πρόκειται να βελτιώσουμε τη ζωή και τη δουλειά μας.

Στάδιο 6ο
Όταν αλλάξει η απόδοσή σου, θα αλλάξει η ζωή σου.
Γιατί μόνον τότε θα δεις ότι ο «πόνος» της αλλαγής θα ξεχαστεί. Τότε είναι που τα οφέλη αυτού που άλλαξε έχουν γίνει εμφανή. Κι εσύ είσαι εκεί! Τα χαίρεσαι. Τα απολαμβάνεις. ‘Έχεις δημιουργήσει τη νέα ζώνη της πραγματικής ψυχολογικής και ουσιαστικής άνεσης. Τώρα είναι που είσαι ελεύθερος!

Κλείνοντας θέλω να μοιραστώ μαζί σας το παρακάτω υπέροχο κείμενο, αγνώστου συγγραφέα που περιγράφει αποστομωτικά τα έξι στάδια της αλλαγής για μια καλύτερη προσωπική και επαγγελματική ζωή.

Μη στέκεσαι εμπόδιο στο δρόμο σου

Πρόσεχε τι ζητάς, γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί:

Τα λόγια σου, τα όνειρά σου και οι σκέψεις σου έχουν τη δύναμη να δημιουργήσουν καινούριες συνθήκες στη ζωή σου.

Αυτά που λες μπορείς και να τα προκαλέσεις. Αν λες διαρκώς ότι δεν αντέχεις τη δουλειά σου, μπορεί να τη χάσεις.

Αν λες διαρκώς ότι δεν αντέχεις το σώμα σου, το σώμα σου θα αρρωστήσει.

Αν λες διαρκώς ότι δεν αντέχεις το αυτοκίνητό σου, θα στο κλέψουν ή θα χαλάσει.

Αν λες διαρκώς ότι είσαι ταπί, μάντεψε! Θα είσαι πάντα ταπί.

Αν λες διαρκώς ότι δεν μπορείς να εμπιστευτείς έναν άντρα ή μία γυναίκα, πάντα θα βρίσκεις κάποιον στη ζωή σου να σε πληγώνει και να σε προδίδει.

Αν λες διαρκώς ότι δεν μπορείς να βρεις δουλειά, θα παραμείνεις άνεργος.

Αν λες διαρκώς ότι δεν μπορείς να βρεις κάποιον να σ’ αγαπήσει ή να πιστέψει σε σένα, οι ίδιες σου οι σκέψεις θα προσελκύσουν περισσότερες εμπειρίες για να επιβεβαιώσουν τις πεποιθήσεις σου.

Κάνε στροφή στις σκέψεις και τις κουβέντες σου ώστε να είναι θετικότερες φορτισμένες με πίστη, ελπίδα, αγάπη και δράση.

Μη φοβάσαι να πιστέψεις ότι μπορείς να έχεις ό,τι θες και αξίζεις.

Πρόσεχε τις «σκέψεις» σου, γίνονται λόγια.

Πρόσεχε τα «λόγια» σου, γίνονται έργα.

Πρόσεχε τα «έργα» σου, γίνονται συνήθειες.

Πρόσεχε τις «συνήθειές» σου, γίνονται ο χαρακτήρας σου.

Πρόσεχε το «χαρακτήρα» σου, γιατί γίνεται η «Μοίρα» σου.

ΜΗ ΣΤΕΚΕΣΑΙ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΟΥ!





Photo art: Maria Alba’s favorites | Flickr