Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

Τα βλέπω όλα μαύρα - Από το σκοτάδι στο φως.....!!!!!!!!

             
Οι αρνητικές σκέψεις που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος για τον εαυτό του, η ασταμάτητη αυστηρή αυτοκριτική και οι απαισιόδοξες προβλέψεις του για το μέλλον, επηρεάζουν την αντίληψη του για το πως πραγματικά είναι η δική του ζωή.

Συχνά οι άνθρωποι με κατάθλιψη, λόγω ενός συγκεκριμένου τρόπου σκέψης, ενώ έχουν πετύχει κάτι πολύ σημαντικό, στην ουσία το βιώνουν ως μια αποτυχία ή ένα πισωγύρισμα. Θεωρούν ένα εμπόδιο ή μια δυσκολία σαν μια προσωπική αποτυχία.

Η απαισιόδοξη αυτή προσέγγιση, τους κάνει να τα βλέπουν όλα μαύρα και ανέλπιδα. Έστω και εάν είναι επιτυχημένοι και έχουν αξιοζήλευτα αποτελέσματα στη ζωή, εντούτοις εγκλωβίζονται σε μια παγίδα αρνητικών σκέψεων που τους βασανίζει οδηγώντας τους στα αδιέξοδα της κατάθλιψης.

Οι σκέψεις μας έχουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της διάθεσης μας. Η τάση στο να βλέπουμε περισσότερο την αρνητική μεριά των πραγμάτων παρά τα υπόλοιπα, μπορεί να φτάσει στο σημείο που να απομακρύνει κάθε χαρά από τη ζωή μας. 

Είναι όμως πολύ σημαντικό, ο καθένας από εμάς, να αναπτύξει τεχνικές αυτογνωσίας που θα του επιτρέπουν να ελέγχει τις σκέψεις του και κατά συνέπεια τη διάθεση του. Ένα τέτοιο επίτευγμα έχει πολλά να μας προσφέρει παράλληλα με την προστασία από την κατάθλιψη στα άτομα που κινδυνεύουν περισσότερο από αυτήν.

Για να επιτύχουμε τον έλεγχο των αρνητικών σκέψεων που μπορούν να μας παγιδεύουν σε ένα φαύλο κύκλο κατάθλιψης, είναι εξαιρετικά σημαντικό να μπορούμε να αναγνωρίζουμε εκείνους τους διαλογισμούς που τεχνητά μας δημιουργούν πλάνη οδηγώντας μας βαθύτερα στην κατάθλιψη.

Αναγνωρίζοντας τον αρνητικό τρόπο σκέψης, είναι δυνατόν να επεμβαίνουμε έγκαιρα, να το διορθώνουμε ακόμα και εμείς οι ίδιοι στη γένεση του (αυτοβοήθεια), διακόπτοντας έτσι το φαύλο κύκλο που οδηγεί στην κατάθλιψη.

ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΣΤΟ ΦΩΣ
Το κακό που μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του έχει ένα συγκεκριμένο όριο, χρειάζεται μία ασπίδα για να προστατευτεί. Μέσα από την ανταμοιβή ένας απαισιόδοξος άνθρωπος θα αρχίσει να γίνεται ολοένα και σταθερά αισιόδοξος. Στην παιδική ηλικία όταν ένα παιδί δέχεται συνεχόμενα τιμωριτικές συμπεριφορές μεγαλώνοντας θα νιώθει ότι το αγαπούν τιμωρώντας το, οπότε το ίδιο θα νιώθει συνεχώς ενοχοποιημένο. 

Στην ενήλικη ζωή όμως οι ερμηνείες μεταλλάσσονται και δημιουργείται μία εσώτερη πάλη του παιδιού με τον ενήλικα. Χωρίς άμυνες, δισταγμούς και κρυφές πράξεις μπορεί κάποιος να ανοιχτεί στον ομήλικο του μόνο όταν έχει την πλήρη κατοχή της αυτογνωσίας του, ξέρεις ποιος είναι, τι συνδέσεις είχε κάνει με το παρελθόν του, ή ποιος νόμιζε ότι μπορεί να είναι. 

Πίσω από ένα άνθρωπο που διεκδικεί μέσα από την πάλη και την ένταση, βρίσκεται ένας ανοριοθέτητος άνθρωπος γεμάτος ανασφάλειες, φόβους και τρομαγμένες εσωτερικές σκέψεις, μόνο που εμείς οι άλλοι δεν θα δούμε αυτή την εικόνα εύκολα, μόνο όταν εκείνος θέλει να το αυτοαποκαλύψει και δεν χρειάζεται να γίνει με τα λόγια αρκεί η στάση του, η αλλαγή πάντα ξεχώριζε εξάλλου.

Ακούγοντας τις ανάγκες του εαυτού ο καθένας αρχίζει να μαθαίνει να συντονίζεται με ότι υπάρχει γύρω του όχι όμως απειλητικά αυτή την φορά, αλλά ισότιμα και ήρεμα, αισιόδοξα και θετικά, ρεαλιστικά και με ειλικρίνεια. 

Από την παιδική ηλικία συγχρονιζόμαστε να ακούμε και υπακούμε στις φωνές των μεγαλύτερων μας, καθοδηγούμαστε, χρειάζεται όμως να έρθει και εκείνη η δημιουργική φάση όπου αυτές οι «άλλες φωνές» να συγοτάρονται με τις δικές μας και να γίνονται επιλογή όχι φόβος. Ο εαυτός χρειάζεται να τροφοδοτηθεί από ενθάρρυνση, δυσκολευόμαστε να πούμε ευχαριστώ και να δεχτούμε την καλοπροαίρετη κουβέντα του άλλου, κάποιοι μάλιστα αναρωτιούνται αν τους «δουλεύουν»!!! 

Στην δυσκολία να ακουστούν οι ανάγκες χάνεται και η δύναμη της φωνής και της ύπαρξης και τότε επέρχεται η αδυναμία και η παραίτηση λέμε συνεχώς «έλα μωρέ δεν πειράζει», δεν δίνουμε δεύτερες ή και τρίτες ευκαιρίες όχι σε κάποιον άλλον αλλά στον εαυτό μας να αναδείξουμε εκείνο που αξίζει να φανεί και να ξεχωρίσει.

Για τους ανθρώπους εκείνους που μέλημα της ζωής τους είναι να αυτοκαταστρέφονται χωρίς να κατανοούν γιατί το κάνουν η ψυχοθεραπεία είναι ένας αρκετά σημαντικός τρόπος κάποιος να αρχίζει να χωρίζει από την αυτοκαταστροφική του ασφάλεια. 

Η καθοδήγηση προς την βοήθεια του εαυτού πολλές φορές είναι αρκετά δύσκολη διότι τα ισχυρά οδοφράγματα που κάποιοι «σημαντικοί άλλοι» έχουν στήσει δυσκολεύουν το άτομο να τα αποχωριστεί γιατί και εκείνος με τον καιρό συνέχιζε εκείνο που οι άλλοι είχαν αρχίσει. Η μετάθεση τους χρειάζεται χρόνο, πίστη και δυνατή θέληση.

«Βγαίνοντας από την αρνητικότητα μπαίνεις στην πραγματική εικόνα της ζωής, την ατομικά ρεαλιστική πλευρά της»





Βαΐτσου Δήμητρα
Ψυχολόγος - Οικογενειακή Θεραπεία
dimitravaitsou.blogspot.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου