Τα στάδια της θλίψης όπως ονομάζονται, δεν είναι στάδια θλίψης. Εγώ τα ονομάζω σήμερα: «Στάδια μεταμόρφωσης» και αποτελούν ένα προς ένα τα παρακάτω :
1. ΣΟΚ
Δεν έχεις καταλάβει τι έχει συμβεί. Αισθάνεσαι αυτόν που έφυγε αλλά δεν είναι εκεί με τη μορφή που γνώριζες. Να σε κοιτά. Να σου μιλάει. Αντικρίζεις μόνο ένα ακίνητο άψυχο σώμα. Ζεις την ταφή σαν να μην είσαι εσύ κ στη θέση σου είναι άλλος, κ εσύ απλά παρακολουθείς. Σαν το σώμα του αγαπημένου που αντικρίζεις κ δε σου μιλά είναι μία κούκλα. Ένα ομοίωμα. Δεν νοιώθεις ότι σε αυτό το σώμα βρίσκεται το πρόσωπο που τόσο αγαπούσες. Δεν αισθάνεσαι πείνα, δίψα, δεν αισθάνεσαι τίποτα.
2. ΚΕΝΟ
Μετά το ΣΟΚ είναι το ΚΕΝΟ. Είσαι σαν ζόμπι. Θέλεις να είσαι μόνος. Το μόνο που αρχίζεις να νοιώθεις είναι ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι γίνεται μέσα σου, κ ότι κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Το κενό μπορεί να κρατήσει μέρες, ή τώρα που το ξαναφέρνω στο νου, αντιλαμβάνομαι ότι σε αυτό μπορεί κάποιοι να φυλακιστούν για μήνες, ή κ χρόνια, αν το σοκ είναι μεγάλο. Το ποιος ήσουν μέχρι πριν από αυτόν τον θάνατο έχει χαθεί. Είναι σαν να έχει σκάσει μία χειροβομβίδα μέσα σου, κ δεν αντιλαμβάνεσαι τίποτα. Πρώτα ήσουν ένα σύνολο. Τώρα, χιλιάδες κομμάτια μετέωρα στο κενό.
3. ΘΥΜΟΣ
Κάποια στιγμή μέσα στο κενό, περπατώντας στον ίδιο χώρο που ζούσες με αυτόν τον άνθρωπο κ βλέποντας τα πράγματα του, μυρίζοντας τα ρούχα του, κοιτάζοντας τα προσωπικά του αντικείμενα που έχουν μείνει στις ίδιες θέσεις όπως τα άφησε, νιώθεις έναν απέραντο θυμό.
Πρώτα για τον ίδιο. Πως τόλμησε να σου το κάνει αυτό; Πως τόλμησε κ σε άφησε μόνη; Αφού σ’ αγαπούσε. Τότε για πρώτη φορά συνειδητοποιείς πως ΠΑΝΤΑ ήσουνα μόνη.
Ο άνθρωπος που έφυγε δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά ένας συνοδοιπόρος. Μόνος έρχεσαι, μόνος φεύγεις. Κ αυτό πονάει. Πονάει τόσο, που νομίζεις πως την καρδιά σου την καίει ένα πυρωμένο σίδερο.Μπορεί να νιώσεις θυμό ακόμα κ για το Θεό. Πως άφησε να συμβεί κάτι τέτοιο. Γιατί δεν το εμπόδισε; Πως θα αντέξεις;
4. ΠΟΝΟΣ
Τότε βιώνεις τον πόνο σε όλη του την εμβέλεια. Βαθύς, ατελείωτος….. Τόσο μεγάλος πόνος που νομίζεις πως δεν μπορείς να υπάρξεις από εδώ κ πέρα. Κ εκεί έρχεται η δεύτερη συνειδητοποίηση. Τίποτα στη ζωή σου δεν θα είναι ξανά ποτέ το ίδιο. Νομίζεις πως πεθαίνεις. Κ όμως...... Έχεις ήδη πεθάνει. Μαζί του.............. Όλα τα κομμάτια αυτού που ήσουνα. Η ζωή σου……. Κ σε αυτό το στάδιο περνάς πάλι κάποιο χρόνο από ώρες, μέχρι μέρες….., μήνες…….
5. ΔΙΛΗΜΜΑ
Μετά, κάποια στιγμή εντελώς ξαφνικά, κ ενώ θα έχεις ωριμάσει στο προηγούμενο στάδιο, ή, θα έχεις βιώσει όλα τα στάδια του πόνου κ όλα τα ξεσπάσματα, νοιώθεις να υπάρχει μέσα σου ένα τεράστιο σταυροδρόμι το οποίο περιλαμβάνει δύο δρόμους από τους οποίους πρέπει επιτακτικά να διαλέξεις :
Ή, «Μένω εδώ, θρηνώντας, κ ανακυκλώνοντας το παρελθόν που έζησα με αυτόν τον άνθρωπο»,
Ή, «Αποφασίζω να συνεχίσω. Αλλά μόνη.»
Σε αυτή τη φάση, αν εγκλωβιστείς στο πρώτο, ζεις με τύψεις, πόνο, κόλλημα σε μια ζωή που ποτέ πια δεν θα είναι η ίδια……..
Αν επιλέξεις το πρώτο διαλέγεις το θάνατο.
Αν επιλέξεις το δεύτερο, διαλέγεις τη ζωή.
Μόνο με το δεύτερο προχωράς στο επόμενο στάδιο:
6. ΑΠΟΔΟΧΗ
Τότε αντιλαμβάνεσαι ότι το μόνο πράγμα που δεν μπορείς να νικήσεις ποτέ στη ζωή σου, είναι ο θάνατος. Κ το μόνο πιο φοβερό πράγμα που πάντα φοβόσουν στη ζωή, κ ότι αυτό κρυβόταν πίσω από κάθε ανασφάλεια σου μικρή κ μεγάλη. Στο στάδιο αυτό, πρέπει τελικά να κάνεις τι; "Να αγκαλιάσεις το θάνατο". Σαν νεκρός το γνωρίζεις καλά....... Βλέπεις πως για να ζήσεις στη ζωή, πρέπει να πεθαίνεις κάθε μέρα.
Κάθε στιγμή. Κάθε τώρα είναι μοναδικό κ δεν ξαναγυρίζει ποτέ πίσω. Αρχίζεις υποχρεωτικά να εκτιμάς κ τα πιο μικρά πράγματα. Είναι δώρα. Τα πάντα είναι δώρα στη ζωή σου. Ακόμα κ το σώμα στο οποίο κατοικείς. Κ πως ποτέ δεν ευχαρίστησες γι' αυτό. Για την υγεία σου, για την ύπαρξη σου εδώ. Για όλα όσα μπορείς να γευτείς.
Να γνωρίσεις, να σκεφτείς, να συνειδητοποιήσεις. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι ίδιο κάθε φορά, τίποτα δεν υπάρχει που μπορεί να γίνει μετά......., τίποτα δεν περιμένει αύριο.............. Όλα είναι εδώ, κ ήταν πάντα εδώ……. Κ πως η ζωή ολόκληρη είναι μία συνεχής ροή μεταμορφώσεων. Ότι γεννιέται, πεθαίνει.
Ότι εμφανίζεται, κάποια στιγμή μοιραία επιστρέφει στην πηγή απ' όπου προήλθε. Η παροδικότητα των πραγμάτων είναι η εναλλαγή των καταστάσεων. Η ροή της ίδιας της ζωής. Η αξία της διαδρομής, κ όχι το κυνήγι μιας μελλοντικής κατάληξης.
Τότε κ μόνο τότε, είναι η μοναδική στιγμή μετά από τη φυγή αυτού που έφυγε, που κλαις από χαρά. Χαρά για όλα όσα έζησες μαζί του, που τώρα σου μένουν ως δώρα. Που γνώρισες αυτόν τον άνθρωπο. Που μοιράστηκε μαζί σου κομμάτια της ζωής του, κ του ίδιου του εαυτού του.
Γιατί δεν είμαστε αληθινοί κ πρέπει να έρθει το πιο σκληρό πράγμα στον κόσμο για να το δούμε; Κ με τον πιο σκληρό τρόπο…….
Γι’ αυτό είναι τόσο συνυφασμένη η ζωή με το θάνατο. Γιατί το ένα δεν μπορεί να υπάρξει τελικά χωρίς το άλλο. Αν δεν υπήρχε ο θάνατος, δεν θα εκτιμούσαμε ποτέ τη ζωή. Κ αν δεν υπήρχε η ζωή, δεν θα γνωρίζαμε πως όλα κάποτε έτσι κ αλλιώς τελειώνουν………
Κάθε θάνατος για μένα σήμερα αποτελεί κ μία μεταμόρφωση. Μεταμόρφωση μέσα μας, μεταμόρφωση στην ίδια μας τη ζωή, μεταμόρφωση του ίδιου μας του εαυτού αν μας συμβεί το να περάσουμε από την μεταμόρφωση του σώματος, σε κάτι άλλο, που επειδή δεν έχουμε χειροπιαστές αποδείξεις δεν στεκόμαστε εκεί, κ θεωρούμε πως δεν υπάρχει, κ ότι εκεί έχουν τελειώσει όλα……....... Με κάθε θάνατο κλείνει ένας κύκλος, κ ανοίγει ένας άλλος. Κ γι’ αυτόν που τον έχει υποστεί, κ για αυτούς που αφήνει πίσω…..
7. ΝΕΑ ΑΡΧΗ
Τέλος, μετά την αποδοχή, η σκόνη καταλαγιάζει. Ο πόνος έχει πάρει τη θέση της αποδοχής, κ μια νέα κατάσταση αντικρίζει το φως της μέρας. Δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος. Κ είσαι σίγουρα πολλά περισσότερα από την κατάσταση στην οποία βρισκόσουν μέσα σου πριν την απώλεια. Κάπου είχα διαβάσει παλιότερα πως : "Ο πόνος, είναι η πύλη της Σοφίας". Πόση αλήθεια.......
Η Σοφία της ύπαρξης, υπερβαίνει οποιεσδήποτε θεωρήσεις μας για τα πράγματα. Η λάμψη του εαυτού μας, καθημερινά μετράται. Τελικά όχι από τον πόνο που θα υποστούμε, αλλά από τον τρόπο που θα διαχειριστούμε τα συμβάντα μέσα μας, κ πόσο ανοιχτοί είμαστε στο να εισπράξουμε όλα όσα θα μας κάνουν να είμαστε περισσότερο συνειδητοί, κ θα μας πάνε ακόμα πιο πέρα.....
Είναι πραγματικά όμορφο ως άνθρωποι να μοιραζόμαστε καταστάσεις. Όταν κρύβουμε ακόμα κ τα πιο βαθιά μας, από την έκθεση σε άλλους, μην νομίζουμε πως προστατευόμαστε. Είναι μια εικονική προστασία. Το μόνο που καταφέρνουμε τελικά είναι να τα κουκουλώνουμε.
Ας πάψουμε να είμαστε υποκριτές. Πρώτα απέναντι στον εαυτό μας, κ μετά απέναντι στους άλλους. Ελευθερώνεσαι μόνο όταν εκφράζεις με όλη σου την καρδιά, όλα όσα έχεις βιώσει. Όλα όσα σε κάνουν να είσαι αυτός που είσαι σήμερα...... Θεωρώ πως αυτή είναι κ η πραγματική έννοια της εξομολόγησης.
Νικολέτα Σλαύκου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου